به نام خدایی که ظرفیت پیوند دو دریای آسمانی را به خاک عطا کرد.

آیا کسی هست که زمزمه سبزترین پیوند آفرینش در ملکوت را بشنود و نداند که امشب چه شبی است؟!

آخرین پیامبر نور ، زلال ترین عصاره وحی را در پیوند دخترش با آسمانی ترین مرد ، می ریزد و با آرامشی که اولین محصول این تلاقی عظیم است ، به خدا لبخند می زند. امشب و امروز فرشتگان بال در بال هم ، زیبا ترین سرور خاک را جشن می گیرند و بزرگترین شادمانی زمین را پای می کوبند.

ای اهل زمین و آسمان ! آیا روزی زیبا تر از روز پیوند دو دریا دیده اید ؟

دو دریا ، دو بی کران ، دو شفافیت محض ! دو نور لایتناهی !

ای اهالی دیار معرفت ! در یابید این خجسته ترین ثانیه های رحمت و برکت را !

اینک ، دست مقدس فاطمه ( س ) در دست بی کران علی ( ع ) حلاوت هلهله فرشتگان را لمس می کند و شور کبریایی افلاکیان را بر می انگیزد. این سپردن دست عروسی به تکیه گاهی یک مرد نیست ؛ این سپردن انسان است به حریم بی انتهای عصمت. این پیامبر ( ص ) نیست که دخترش را به علی ( ع ) می سپارد ؛ این خداست که اختیار و اعتبار بشر را به علی ( ع ) و زهرا ( س ) وا می نهد.

امشب ، شب پیوند مرتضی و فاطمه ( ع ) نیست ؛ بلکه امشب تجدید یگانگی انسان با ذات خداست. و مبارک باد بر همه کائنات، این لبخند بی زوال پروردگار در گستره خلقت خویش.

امشب ، شب عروسی ماه و خورشید است.

امشب ، شبی است که ستاره ها کِل می کشند و زهره دف می زند.

امشب ، تنها شبی است که زمین ، یکی از آرامترین خواب هایش را خواهد دید.

امشب زمین عطر لبخند را خواهد فهمید و امشب را هیچ گاه از یاد نخواهد برد.

امشب و فردا همه فرشته ها ، این پیوند مبارک را به شما تبریک خواهند گفت.

علی جان ! شریک زندگی ام ، شریک دینم و شریک عشقم ! زهرایت آمده است تا دستانش را وقف نوازش روح زخمی ات کند تا آثار رنج های زندگی از خاطرت محو شود.

علی جان ! او از طرف خدا آمده است تا در تنهایی های مردانه ات ، با تو هم گریه شود. مگر نه آنکه فرموده اند ( جهاد زن ، خوب همسر داری است ).

علی جان ! زهرای تو ، نیت خیر کرده است تا در این جهاد الهی ، توفیق شهادت بیابد و نزد خدای عشق روسپید شود.

او هرگز از تو چیزی نخواهد خواست که تو را به سختی بیندازد و یا از توانت فراتر باشد. تا فاطمه ات (ع) هست اجازه نخواهد داد که شانه های مهربانت از اندوه بلرزد و چشمان نازنینت به اشک ، تر شود.

فردا علی ( ع ) دست بانویی را در دست دارد که دسته ی دستاس رنج را می چرخاند و گهواره ی خالی فرزندش را در نظر مجسم می کند که در ابرها کم رنگ می شود.

اینجا خانه کیست که این قدر بوی خُلود می دهد؟ از کدام واقعه بزرگ به وجد آمده اند؟ این جا جشن کدام آفرینش دوباره است که فرشتگان سجده برده اند؟

خانه نور است ، خانه وحی ، خانه محمد ( ص ) ، و آن که به دامادی این خانه می آید ، علی است . خورشید می آید به پیوند خورشید و ستاره ها نقل می پاشند راه آسمان را با عطر گل محمدی فرش کرده اند . خدیجه از بهشت میوه زیبای خود را در جامعه سپید عروس نظاره می کند.

عشق به حُرمت این لحظات سکوت کرده است . و دستهای خورشید به دستهای خورشید پیوند خورده است .

یکی از دوستانم گفت:

امروز اومدند رو پشت بام بلوک ما هرچی دیش ماهواره بود جمع کردند و حسابی به شعور همه توهین نمودند اونم با چندتا سرباز صفر نیروی انتظامی.راستی تا به کی قرار است حق انتخاب خواندن یا دیدن را از مردم صلب نمود وجلوگیری نمود از اینکه بهترین را برای خودشان انتخاب کنند.راستی چرا خود خداوند برای آدم و حوا حق انتخاب گذاشت ؟چرا خود خداوند برای آنها تصمیم نگرفت و دور آدم و هوا را حصار نکشید و یادور آن درخت ممنوعه را حصار نکشید تا آدم و حوا دست رسی به آن نداشته باشند.می دونید چرا چون خود خدا که ما را آفرید برای شعوری که خود او به ما داده بود احترام قائل بود و حق انتخاب برای جد بزرگ همه آدما باقی گذاشت تا این عمل به عنوان یک الگو برای همه ابدی شود تا کسی به خودش حق ندهد تا حق انتخاب را از کسی صلب نماید.

خداوند در قرآن بیان می دارد: ما جعل الله لرجل من قلبین فی جوفه
خدا در درون هیچ مردی دو قلب ننهاده است (احزاب آیه 4)
حال که انسان یک قلب دارد نمی تواند جز یک معبود و معشوق بیش تر داشته باشد.
از امام صادق(ع) روایت شده که فرمود: القلب حرم الله فلاتسکن حرم الله غیرالله؛ قلب حرم خداوند است و درحرم او غیر او را ساکن مکن. (بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 70، ص 25)
اگر خدای هستی که همه چیز و همه کس را آفریده و بهتر از هرکسی، پروردگاری می کند و اگر این خدا، یکتا و یگانه است و انسان نیز تنها یک قلب دارد که بتواند درآن کسی را دوست بدارد و منزل دهد، پس چگونه است که به خود جرات می دهد که کس دیگری را ساکن این خانه کند و یا بدتر از آن، خدا را جا ندهد و هر کس و ناکسی را به درون آورد و سکونت دهد؟
از امیرمؤمنان (ع) روایت شده که راه رسیدن به کشف الغطاء و منزلت انسان کامل آن است که جلوی درخانه دل نشسته و اجازه ندهیم هرکسی وارد این خانه شود.این درحالی است که ما تنها مدعیان عشق و دیوانگی هستیم و نه تنها در یکتاپرستی و یگانه خواهی به دروغ رفته ایم بلکه دوگانه و یا چندگانه پرستانیم که خود را به نیرنگ فریفته ایم.دل درگرو عشق دیگری داریم و مدعی عشق و جنون هستیم و چون زلیخا لاف «قد شغف حبا» بر می داریم. داستان ما حکایت آن گنجشکی است که عشق همسر می خواهد درحالی که دل درگرو عشق دیگری دارد.
اگر دل آدمی متوجه خدا شد و دیگری را پذیرا نشد آن زمان است که دل به یاد خداوند آرام می گیرد و زندگی بر او آسان می شود. (طه آیه 124 و نیز رعد آیه 28) ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » هادی حامدرحمت ( جمعه 90/7/8 :: ساعت 7:40 عصر )

دکتر علی شریعتی

دکتر شریعتی انسان ها را به چهار گروه زیر دسته بندی کرده است

دسته اول
آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم نیستند
عمده آدم‌ها حضورشان مبتنی به فیزیک است. تنها با لمس ابعاد جسمانی آن‌هاست که قابل فهم می‌شوند. بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند.

دسته دوم
آنانی که وقتی هستند نیستند، وقتی که نیستند هم نیستند
مردگانی متحرک در جهان. خود فروختگانی که هویت شان را به ازای چیزی فانی واگذاشته‌اند. بی‌شخصیت‌اند و بی‌اعتبار. هرگز به چشم نمی‌آیند. مرده و زنده‌شان یکی است.

دسته سوم
آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم هستند
آدم‌های معتبر و با شخصیت. کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می‌گذارند. کسانی که همواره به خاطر ما می‌مانند. دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم.

دسته چهارم
آنانی که وقتی هستند نیستند ، وقتی که نیستند هستند
شگفت‌انگیزترین آدم‌ها در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه‌اند که ما نمی‌توانیم حضورشان را دریابیم، اما وقتی که از پیش ما می‌روند نرم نرم آهسته آهسته درک می‌کنیم. باز می‌شناسیم. می‌فهمیم که آنان چه بودند. چه می‌گفتند و چه می‌خواستند. ما همیشه عاشق این آدم‌ها هستیم. هزار حرف داریم برایشان. اما وقتی در برابرشان قرار می‌گیریم قفل بر زبانمان می‌زنند. اختیار از ما سلب می‌شود. سکوت می‌کنیم و غرقه در حضور آنان مست می‌شویم و درست در زمانی که می‌روند یادمان می‌آید که چه حرف‌ها داشتیم و نگفتیم. شاید تعداد این‌ها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد

لقمان به فرزندش گفت:

حسود را سه نشانه است؛پشت سر غیبت می کند ، روبه رو تملق می گوید و از گرفتاری دیگران شاد می شود.

( خصال صفحه 121 )

- مردم اغلب بی انصاف ، بی منطق و خود محورند ولی آنان را ببخش.

- اگر مهربان باشی تو را به داشتن انگیزه های پنهان متهم می کنند ، ولی مهربان باش .

- اگر موفق باشی و درستکار باشی فریبت می دهند ، ولی شریف و درستکار باش.

- آنچه را در طول سالیان سال بنا نهاده ای شاید یک شبه ویران کنند ، ولی سازنده باش.

- اگر به شادمانی و آرامش دست یابی حسادت می کنند ، ولی شادمان باش.

- نیکی های درونت را فراموش می کنند ، ولی نیکوکار باش.

- بهترین های خود را به دنیا ببخش حتی اگر هیچ گاه کافی نباشد.

- و درنهایت می بینی هر آنچه هست همواره میان تو و خداوند است نه میان تو مردم.

درد علی(ع) دو گونه است: یک درد،دردیست که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس میکند، و درد دیگر دردیست که او را تنها در نیمه شبهای خاموش به دل نخلستانهای اطراف مدینه کشانده....و بناله درآورده است. ما تنها بر دردی می گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس میکند.

اما، این درد علی نیست.

دردی که چنان روح بزرگی را بناله آورده است،«تنهائی» است، که ما آنرا نمیشناسیم!

باید این درد را بشناسیم، نه آن درد را؛

که علی درد شمشیر را احساس نمیکند،

و...ما

درد علی را احساس نمی کنیم.

شب قدر از نظر ظاهر مثل هرشب دیگر تاریک وسیاه است.

اما از نظر ارزشهای زمانی با دیگر شبها بسیار متفاوت است،همین چند ساعت از تمام تاریخ قیمتش بیشتر است،چرا که در این شب به امر خدا روح و فرشتگان از همه سو در حال فرود آمدنند. قیمت بالای این شب بخاطر ایجاد ارزشی است که می آفریند.،تقدیر تازه ای که می آفریند،دگرگونی که در انسانها ایجاد می شود،انسانهای تازه ای که بوجود می آورد، اندیشه های زیبایی که خلق می کند، و نزدیکی بیشتر انسان با خالق و معبودش،شب نزول قرآن،شبی پر از برکات الهی و.....، و این همه زیبایی در این شب همانند انفجار نوری است که در دل شب تاریک همانند خورشید می درخشد و ارزش این شب را بالا برده است.

هیچ وقت سعی نکن که موجودی به نام شیطان وجود ندارد ، بلکه قبول که چنین موجودی وجود دارد و حتی در کنارت هست. و هیچ وقت سعی نکن به تنهایی به جنگ او بروی که پیروز نمی شوی بلکه با توسل و توکل به خدا هست که می توانی به جنگ با شیطان بروی و پیروز شوی.انشالله

آیا شنیدی که می گویند هرکی از پول گذشت از پل گذشت.

اما مطلب ذیل چنین چیزی نمی گوید ، شما چی؟

هرچند همه به دنبال پول هستند و آن را برای گذران زندگی لازم می دانند ولی بسیاری بر این باورند که پول چیر خوبی نیست.آنها حتی از داشتن پول زیاد،احساس گناه می کنند.بعضی عقیده دارند که پول مسبب تمام جنایات و قتل هاست.عده دیگری،فقر و نداری را به معنویت ربط می دهند. آنها معتقدند که در این دنیا باید سختی و رنج های زیادی متحمل شد.رفاه و آسایش متعلق به دنیای دیگر است. اما این افکار و عقاید بر خلاف اراده الهی است. خداوند دوست ندارد مافقیر و بیچیز باشیم. فقر جزئی از سرنوشت ما نیست بلکه حاصل باورهای فقیرانه ماست.« ما فقیر هستیم اما مسبب آن خداوند نیست.»خدا به ثروت و نعمت نزدیک تر است تا فقر و تنگدستی،یکی از مذهبی ترین دستورات ، ثروتمند شدن است.پول ، میوه ممنوع نیست؛ پول ، چرک کف دست نیست؛ پول« تجلی رحمت الهی است.» در دنیایی که خداوند همه چیز رابرای ما آفریده ، ابر و باد و ماه و خورشید و فلک را در اختیار ما گذاشته و ما را بر خوردار از توانایی های لازم برای ساختن زندگی توام با رفاه و آسایش و لذت بردن از ثروت های خدادادی کرده است. فقر ، مایه افتخار و ایمان نیست بلکه جزء بزرگترین گناهان است و ما روزی به خاطر نداری و بی پولی هایمان و رنج های ناشی از آن ، مورد مواخذه قرار می گیریم.