وقوف عرفات

معاویه بن عمار می گوید : از امام صادق ( ع ) در باره علت نامگذاری عرفات پرسیدم . حضرت فرمود: جبرئیل ( ع ) حضرت ابراهیم ( ع ) را روز عرفه بیرون آورد. چون ظهر شد به وی گفت : ای ابراهیم ! به گناهت اعتراف کن و عبادتهایت را بشناس . از این رو «عرفات» نامیده شد. چون که جبرئیل گفت : اعتراف کن ، او هم اعتراف کرد.

پیامبر خدا ( ص ) می فرماید : غروب عرفه ، خداوند به وسیله اهل عرفه بر فرشتگان افتخار می کند و می فرماید : به بندگانم بنگرید ! ژولیده و غبار آلود نزد من آمده اند. پیامبر خدا ( ص ) می فرماید : خداوند به اهل عرفات ، نعمت داده ، به وسیله آنان بر فرشتگان مباهات کرده. می فرماید: « ای فرشتگان من ! به بندگانم بنگرید ، ژولیده و غبار آلود ، از هر راه دوری راه سپرده و آمده اند. شما را گواه می گیرم که دعایشان را مستجاب کرده ، خواسته شان را برآورده ام ، خطا کارشان را به خاطر نیکو کارانشان ، بخشیدم و به نیکو کارانشان ، هرچه را که از من خواستند ، عطا کردم ، جز گناهانی را که میان خودشان دارند( حق الناس ). پیامبر خدا ( ص ) فرمود: در هیچ روزی به اندازه روز عرفه،خداوند بندگان را از آتش دوزخ آزاد نمیکند. همانا خداوند نزدیک می شود و بر فرشتگان مباهات می کند و می فرماید: « اینها چه می خواهند؟»

بنا به نقل سیره ابن هشام خطبه زیر را پیامبر ( ص ) در اجتماع حجاج در عرفات ایراد فرمود: ای مردم سخنان مرا بشنوید ! شاید دیگر شما را در این نقطه ملاقات نکنم.

.... شما به زودی به سوی خدا باز می گردید . در آن جهان به اعمال نیک و بد شما رسیدگی می شود،من به شما توصیه می کنم ، هر کس امانتی نزد اوست ، باید به صاحبش برگرداند.

... هان ای مردم بدانید ربا در آیین اسلام اکیدا حرام است ، از پیروی شیطان بپرهیزید.

...به شما سفارش می کنم  که به زنان نیکی کنید، زیرا آنان امانتهای الهی در دست شما هستند و با قوانین الهی به شما حلال شده اند

... من در شما دو چیز به یادگار می گذارم که اگر به آن دو چنگ زنید ، گمراه نمی شوید ؛ یکی کتاب خدا و دیگری سنت و گفتار من است.

...هر مسلمانی با مسلمان دیگر برادر است و همه مسلمانان جهان با یکدیگر برادرند و چیزی از اموال مسلمانان بر مسلمانی حلال نیست،مگر آنکه آن را با طیب خاطر به دست آورده باشد.

به نام خدایی که ظرفیت پیوند دو دریای آسمانی را به خاک عطا کرد.

آیا کسی هست که زمزمه سبزترین پیوند آفرینش در ملکوت را بشنود و نداند که امشب چه شبی است؟!

آخرین پیامبر نور ، زلال ترین عصاره وحی را در پیوند دخترش با آسمانی ترین مرد ، می ریزد و با آرامشی که اولین محصول این تلاقی عظیم است ، به خدا لبخند می زند. امشب و امروز فرشتگان بال در بال هم ، زیبا ترین سرور خاک را جشن می گیرند و بزرگترین شادمانی زمین را پای می کوبند.

ای اهل زمین و آسمان ! آیا روزی زیبا تر از روز پیوند دو دریا دیده اید ؟

دو دریا ، دو بی کران ، دو شفافیت محض ! دو نور لایتناهی !

ای اهالی دیار معرفت ! در یابید این خجسته ترین ثانیه های رحمت و برکت را !

اینک ، دست مقدس فاطمه ( س ) در دست بی کران علی ( ع ) حلاوت هلهله فرشتگان را لمس می کند و شور کبریایی افلاکیان را بر می انگیزد. این سپردن دست عروسی به تکیه گاهی یک مرد نیست ؛ این سپردن انسان است به حریم بی انتهای عصمت. این پیامبر ( ص ) نیست که دخترش را به علی ( ع ) می سپارد ؛ این خداست که اختیار و اعتبار بشر را به علی ( ع ) و زهرا ( س ) وا می نهد.

امشب ، شب پیوند مرتضی و فاطمه ( ع ) نیست ؛ بلکه امشب تجدید یگانگی انسان با ذات خداست. و مبارک باد بر همه کائنات، این لبخند بی زوال پروردگار در گستره خلقت خویش.

امشب ، شب عروسی ماه و خورشید است.

امشب ، شبی است که ستاره ها کِل می کشند و زهره دف می زند.

امشب ، تنها شبی است که زمین ، یکی از آرامترین خواب هایش را خواهد دید.

امشب زمین عطر لبخند را خواهد فهمید و امشب را هیچ گاه از یاد نخواهد برد.

امشب و فردا همه فرشته ها ، این پیوند مبارک را به شما تبریک خواهند گفت.

علی جان ! شریک زندگی ام ، شریک دینم و شریک عشقم ! زهرایت آمده است تا دستانش را وقف نوازش روح زخمی ات کند تا آثار رنج های زندگی از خاطرت محو شود.

علی جان ! او از طرف خدا آمده است تا در تنهایی های مردانه ات ، با تو هم گریه شود. مگر نه آنکه فرموده اند ( جهاد زن ، خوب همسر داری است ).

علی جان ! زهرای تو ، نیت خیر کرده است تا در این جهاد الهی ، توفیق شهادت بیابد و نزد خدای عشق روسپید شود.

او هرگز از تو چیزی نخواهد خواست که تو را به سختی بیندازد و یا از توانت فراتر باشد. تا فاطمه ات (ع) هست اجازه نخواهد داد که شانه های مهربانت از اندوه بلرزد و چشمان نازنینت به اشک ، تر شود.

فردا علی ( ع ) دست بانویی را در دست دارد که دسته ی دستاس رنج را می چرخاند و گهواره ی خالی فرزندش را در نظر مجسم می کند که در ابرها کم رنگ می شود.

اینجا خانه کیست که این قدر بوی خُلود می دهد؟ از کدام واقعه بزرگ به وجد آمده اند؟ این جا جشن کدام آفرینش دوباره است که فرشتگان سجده برده اند؟

خانه نور است ، خانه وحی ، خانه محمد ( ص ) ، و آن که به دامادی این خانه می آید ، علی است . خورشید می آید به پیوند خورشید و ستاره ها نقل می پاشند راه آسمان را با عطر گل محمدی فرش کرده اند . خدیجه از بهشت میوه زیبای خود را در جامعه سپید عروس نظاره می کند.

عشق به حُرمت این لحظات سکوت کرده است . و دستهای خورشید به دستهای خورشید پیوند خورده است .

خداوند در قرآن بیان می دارد: ما جعل الله لرجل من قلبین فی جوفه
خدا در درون هیچ مردی دو قلب ننهاده است (احزاب آیه 4)
حال که انسان یک قلب دارد نمی تواند جز یک معبود و معشوق بیش تر داشته باشد.
از امام صادق(ع) روایت شده که فرمود: القلب حرم الله فلاتسکن حرم الله غیرالله؛ قلب حرم خداوند است و درحرم او غیر او را ساکن مکن. (بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 70، ص 25)
اگر خدای هستی که همه چیز و همه کس را آفریده و بهتر از هرکسی، پروردگاری می کند و اگر این خدا، یکتا و یگانه است و انسان نیز تنها یک قلب دارد که بتواند درآن کسی را دوست بدارد و منزل دهد، پس چگونه است که به خود جرات می دهد که کس دیگری را ساکن این خانه کند و یا بدتر از آن، خدا را جا ندهد و هر کس و ناکسی را به درون آورد و سکونت دهد؟
از امیرمؤمنان (ع) روایت شده که راه رسیدن به کشف الغطاء و منزلت انسان کامل آن است که جلوی درخانه دل نشسته و اجازه ندهیم هرکسی وارد این خانه شود.این درحالی است که ما تنها مدعیان عشق و دیوانگی هستیم و نه تنها در یکتاپرستی و یگانه خواهی به دروغ رفته ایم بلکه دوگانه و یا چندگانه پرستانیم که خود را به نیرنگ فریفته ایم.دل درگرو عشق دیگری داریم و مدعی عشق و جنون هستیم و چون زلیخا لاف «قد شغف حبا» بر می داریم. داستان ما حکایت آن گنجشکی است که عشق همسر می خواهد درحالی که دل درگرو عشق دیگری دارد.
اگر دل آدمی متوجه خدا شد و دیگری را پذیرا نشد آن زمان است که دل به یاد خداوند آرام می گیرد و زندگی بر او آسان می شود. (طه آیه 124 و نیز رعد آیه 28) ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » هادی حامدرحمت ( جمعه 90/7/8 :: ساعت 7:40 عصر )

- مردم اغلب بی انصاف ، بی منطق و خود محورند ولی آنان را ببخش.

- اگر مهربان باشی تو را به داشتن انگیزه های پنهان متهم می کنند ، ولی مهربان باش .

- اگر موفق باشی و درستکار باشی فریبت می دهند ، ولی شریف و درستکار باش.

- آنچه را در طول سالیان سال بنا نهاده ای شاید یک شبه ویران کنند ، ولی سازنده باش.

- اگر به شادمانی و آرامش دست یابی حسادت می کنند ، ولی شادمان باش.

- نیکی های درونت را فراموش می کنند ، ولی نیکوکار باش.

- بهترین های خود را به دنیا ببخش حتی اگر هیچ گاه کافی نباشد.

- و درنهایت می بینی هر آنچه هست همواره میان تو و خداوند است نه میان تو مردم.

درد علی(ع) دو گونه است: یک درد،دردیست که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس میکند، و درد دیگر دردیست که او را تنها در نیمه شبهای خاموش به دل نخلستانهای اطراف مدینه کشانده....و بناله درآورده است. ما تنها بر دردی می گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس میکند.

اما، این درد علی نیست.

دردی که چنان روح بزرگی را بناله آورده است،«تنهائی» است، که ما آنرا نمیشناسیم!

باید این درد را بشناسیم، نه آن درد را؛

که علی درد شمشیر را احساس نمیکند،

و...ما

درد علی را احساس نمی کنیم.

شب قدر از نظر ظاهر مثل هرشب دیگر تاریک وسیاه است.

اما از نظر ارزشهای زمانی با دیگر شبها بسیار متفاوت است،همین چند ساعت از تمام تاریخ قیمتش بیشتر است،چرا که در این شب به امر خدا روح و فرشتگان از همه سو در حال فرود آمدنند. قیمت بالای این شب بخاطر ایجاد ارزشی است که می آفریند.،تقدیر تازه ای که می آفریند،دگرگونی که در انسانها ایجاد می شود،انسانهای تازه ای که بوجود می آورد، اندیشه های زیبایی که خلق می کند، و نزدیکی بیشتر انسان با خالق و معبودش،شب نزول قرآن،شبی پر از برکات الهی و.....، و این همه زیبایی در این شب همانند انفجار نوری است که در دل شب تاریک همانند خورشید می درخشد و ارزش این شب را بالا برده است.

هیچ وقت سعی نکن که موجودی به نام شیطان وجود ندارد ، بلکه قبول که چنین موجودی وجود دارد و حتی در کنارت هست. و هیچ وقت سعی نکن به تنهایی به جنگ او بروی که پیروز نمی شوی بلکه با توسل و توکل به خدا هست که می توانی به جنگ با شیطان بروی و پیروز شوی.انشالله

نشانه های شیعه واقعی در بیان معصوم (علیه السلام ) 

حضرت امام باقر (علیه السلام) در خطابی به یکی از صحابی خویش، جابر فرمودند:

«یا جابِرُ! أَیَکتَفِی مَنِ انتَحَلَ التَّشَیُّع أن یَقُولَ بِحُبِّنا أهل البَیتِ، فَوَالله ما شیعَتُنا إلا مَنِ اتّقی الله وأطاعَهُ، وما کانُوا یُعرَفُون إلا بِالتَّواضُع والتَّخَشُّعِ وأَداءِ الأمانَةِ وکَثرَةِ ذِکرِ اللهِ والصَّوم والصَّلاة والبِرِّ بِالوالدینِ و التَّعاهُدِ لِلجیرانِ مِن الفُقراءِ وأَهلِ المَسکَنَة والغَارِمِینَ والأیتامِ وصِدقِ الحَدیثِ وتَلاوَةِ القُرآنِ وکَفِّ الأَلسُنِ النَّاس إلا مِن خَیرِ وکانُوا أُمَناءَ عَشائِرِهِم فِی الأَشیاءِ؛... یَا جَابرُ! ما یَتَقرَّبُ العَبدُ إلَی الله تبارک وتعالی إلا بِالطّاعَةِ، و مَا مَعنَا بَرائَةٌ مِنَ النّارِ ولاعَلَی الله لأحَدٍ مِنکُم حُجَّةٌ، مَن کَان ِلله مُطیعا فَهُو لَنا وَلِیٌّ و مَن کان لِلّه عَاصِیاً فَهُو لَنا عَدُوٌّ، و ماتَنالُ وِلایَتُنا بِالعَمَل والوَرَعِ»

ای جابر! آیا کسی که خود را به شیعه ببندد و منتسب کند، همین بس باشد که دوستی ما خاندان را دارد؟ به خدا جز کسی که تقوای خدا را داشته و او را فرمان برد، شیعه ما نباشد. شیعه های ما شناخته نمی شوند جز به تواضع، خشوع، امانت داری، کثرت یاد خدا، روزه، نماز، نیکی کردن به پدر و مادر، وارسی حال همسایگان نیازمند و مستمند و بدهکار و یتیم، راستگویی، خواندن قرآن و نگه داشتن زیان از مردم جز به ذکر خیر . آن ها در هر چیز امین خویشان خود هستند... ای جابر! جز با اطاعت نمی توان به خداوند تبارک و تعالی نزدیک شد و ما برات آزادی از دوزخ برای کسی نداریم و احدی را برخدا حجّتی نیست. هر که مطیع خداست، دوست ما است و هر که نافرمانی خدا کند، دشمن ماست. به ولایت ما جز با عمل و ورع نمی توان رسید.

ابوبصیر (رحمه الله) می گوید:

بعد از شهادت امام صادق (علیه السلام) به منزل ایشان رفتم تا به همسر حضرت، جناب امّ حمیده تسلیت بگویم.

از ایشان خواستم که درباره آخرین روز امام برایم بگوید.

گفت: آقا فرمود: بگویید همه خویشانم حاضر شوند. وقتی همه حاضر شدند، فرمود:

«إنّ شَفاعَتَنا لاتَنالُ مُستَخِفّاً بِالصّلاةِ»

هر کس که نماز را بی اهمیّت بشمارد به شفاعت ما نمی رسد.

باید به نماز اهمیّت دهیم و این برای ما یک دغدغه باشد. زمان نماز، زمان وعده ما با خداست و ما حق نداریم این زمان را در اختیار دیگری قرار دهیم. نماز اول وقت بسیار مهم است. در هر صورت، ما چند دقیقه از وقت خود را برای نماز صرف خواهیم کرد و چه خوب است این دقایق را همان اول وقت، به نماز خود اختصاص دهیم. اگر نماز خود را اول وقت نخوانیم، شفاعت و دعای امام صادق (علیه السلام) شامل حال ما نخواهد شد، دعای امام زمان (ارواحنافداه) نیز همین طور.

بین خدا و احدی خویشی وجود ندارد؛

«کُلُّ نَفسٍ بِما کَسَبَت رَهینَةٌ»

هر کسی در گرو عمل خویش است.

امام صریحاً نجات را در گرو عمل می دانند. بنابراین اگر عمل بد بود باید بدانیم که عاقبت، راهمان از اهل بیت (علیهم السلام) جدا خواهد شد. «ثُمَّ کَانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاؤُوا السُّوأَى أَن کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَکَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِئُون» انسان تا گناه نکرده، در مسیر اهل بیت (علیهم السلام) است، ولی وقتی که گناه آمد، از مسیر بیرون می افتد. حال اگر مسلمانی با گناه از مسیر اهل بیت (علیهم السلام) خارج شد، باید زود عذر خواهی نموده و با توبه، خود را به مسیر درست برگرداند.

امام (علیه السلام) فرمود:

«گمان می کنی اگر کسی خودش را شیعه دانست، همین برای نجات او کافی است؟ ما خطّ امان از عذاب برای کسی نداریم».

تا به حال به هیچ کس وعده داده نداده اند که آسوده خاطر باش.

------------------------------

پی نوشت ها:

1.ابن بابویه، صفات الشیعة، ص11، الاصول من الکافی، کتاب الایمان والکفر، باب الطاعة والتقوی، ج2، ص74، ح3.
2.بحار الانوار، ج 47، ص2.
3.سوره مدثّر، آیه 38.
4.سوره روم، آیه 10.

منبع : حدیث دل سپردن، آقاتهرانی، ص 133

فاطمه : وارث همه مفاخر خاندانش ، وارث اشرافیت نوینی که نه از خاک وخون وپول ، که پدیده وحی است ، آفریده ایمان و جهاد و انقلاب و اندیشه و انسانیت و ... بافت زیبایی از همه ارزشهای متعالی روح . محمد ، نه به عبدالمطلب و عبد مناف ، قریش و عرب ، که به تاریخ بشریت پیوند خورده و وارث ابراهیم است و نوح و موسی و عیسی ، و فاطمه تنها وارث او .

( بر گرفته از کتاب کاربرد آیات قران در اندیشه دکتر شریعتی )

حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام ) فرموده است: در شگفتم برای کسی که از چهار چیز بیم دارد، چگونه به چهار کلمه پناه نمی برد! 
1- در شگفتم برای کسی که ترس بر او غلبه کرده، چگونه به ذکر «حسبنا الله و نعم الوکیل» (آل عمران ایه 171) پناه نمی برد. در صورتی که خداوند به دنبال ذکر یاد شده فرموده است: پس (آن کسانی که به عزم جهاد خارج گشتند، و تخویف شیاطین در آنها اثر نکرد و به ذکر فوق تمسک جستند) همراه با نعمتی از جانب خداوند (عافیت) و چیزی زاید بر آن (سود در تجارت) بازگشتند، و هیچگونه بدی به آنان نرسید. 
2- در شگفتم برای کسی که اندوهگین است چگونه به ذکر «لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین» (سوره انبیاء آیه 87) پناه نمی برد. زیرا خداوند به دنبال این ذکر فرموده است: «پس ما یونس را در اثر تمسک به ذکر یاد شده، از اندوه نجات دادیم و همین گونه مومنین را نجات می بخشیم.» (سوره انبیاء آیه 88)
3- در شگفتم برای کسی که مورد مکر و حیله واقع شده، چگونه به ذکر «افوض امری الی الله، ان الله بصیر بالعباد» (سوره غافر آیه 44) ... پناه نمی برد. زیرا خداوند به دنبال ذکر فوق فرموده است: «پس خداوند (موسی را در اثر ذکر یاد شده) از شر و مکر فرعونیان مصون داشت.» (سوره غافر آیه 45) 
4- در شگفتم برای کسی که طالب دنیا و زیباییهای دنیاست چگونه به ذکر «ماشاءالله لا قوه الا بالله» پناه نمی برد، زیرا خداوند بعد از ذکر یاد شده فرموده است: «مردی که فاقد نعمتهای دنیوی بود، خطاب به مردی که از نعمتها برخوردار بود) فرمود: اگر تو مرا به مال و فرزند، کمتر از خود می دانی امید است خداوند مرا بهتر از باغ تو بدهد.»