آرزوى دشمنان ما چیست؟

در قرآن آیات متعددى است که از روح و روان دشمن و از عمق کینه ‏هاى او پرده بر مى ‏دارد و بیان مى‏ کند که دشمن براى اهل ایمان چه آرزوهایى دارد، از جمله:
1. دشمن براى ما سختى و دردسر مى‏ خواهد و با هر نوع پیشرفت و رفاه ما مخالف است. «ودّوا ما عَنِتُّم»(آل‏عمران، 118.) («عَنِت» به معناى دردسر است)
2. دشمن براى ما غفلت مى ‏خواهد، غفلت از سرمایه ‏ها، قدرت‏ ها و امثال آن. «ودّ الّذین کفروا لو تغفلون»(نساء، 102.) بنابراین، هر سخن و برنامه و حرکتى که مسلمانان را غافل کند، گامى در جهت اهداف و خواسته ‏هاى دشمن است.
با هوشیارى باید از امکانات نظامى و اقتصادى حفاظت کرد. «ودّ الّذین کفروا لو تغفلون عن أسلحتکم و أمتعتکم»(نساء، 102.)
غفلت امّت اسلامى حمله غافلگیرانه و شبیخون دشمن بى ‏دین را در پى خواهد داشت. «فیمیلون علیکم میلةً واحدة»
3. دشمنان آرزو مى ‏کنند تا شما از دین و مکتب خود دست بردارید. «ودّوا لو تکفرون»(نساء، 89.) و اگر به این آرزو نرسند، لااقل براى شما آرزوى تسلیم و سازش دارند. «ودّوا لو تدهن فیدهنون»(قلم، 9.) یعنى دوست دارند شما با آنان مداهنه کنید تا آنان نیز با شما مداهنه کنند. این نمونه‏ اى از آرزوهاى دشمن است.
آنان دوست ندارند که ببینند مسلمانان صاحب پیامبرى بزرگ، کتابى بى تحریف و چشم اندازى وسیع هستند به گونه‏ اى که مکتب آنان بر تمام ادیان غالب شود و با تمام تبعیضات نژادى، اقلیمى، زبانى، خرافات، تحریفات، عوام فریبى ‏ها مبارزه کند. آرى، دشمن براى شما هیچ خیرى نمى‏ خواهد. «ما یودّوا الّذین کفروا من أهل الکتاب و لا المشرکین أن ینزّل علیکم من خیر من ربّکم»( بقره، 105.)
دو نکته مهم که از این آیه استفاده مى‏ شود؛
یکى این‏که در این حقّه و کینه و روش مبارزه، گاهى اهل کتاب و مشرکان، همفکر و همدست هستند.
نکته دیگر آنکه دشمنان حتى از رسیدن مقدار کمى خیر به شما ناراحتند. «من خیر» ولى حسادت حسودان هیچ اثرى در اراده و لطف خدا ندارد. خداوند به هرکس که حکمتش اقتضا کند، هر چه بخواهد مى ‏دهد. «و اللّه یختصّ برحمته من یشاء»

رنگ خدا چیست و چه ارزشى دارد؟

انسان در زندگى خود باید رنگى را بپذیرد؛ رنگ سلیقه، قبیله، نژاد، محیط، اقتصاد، حکومت و... امّا همه رنگ‏ها به مرور زمان پاک مى‏شوند؛ ولى رنگ خدا مى‏ماند، چون همه فنا پذیرند جز خداوند. «کلّ شى‏ء هالک الاّ وجهه»( قصص، 88.)
در میان تمام ساختمان‏ها و در تمام کشورها، ساختمان‏هاى مذهبى ماندگارترند؛ چون به نوعى رنگ خدا دارند.
در میان شخصیت‏ها، نام انبیا ماندگارتر است، چون رنگ الهى داشتند.
در میان بیابان‏ها، صحراى سینا و عرفات.
در میان کوهها، کوه حرا و طور.
در میان آبها، آب فرات و زمزم.
در میان نامگذارى‏ها، نام‏هایى که جنبه مذهبى دارد.
در میان اعیاد، عیدهایى که به مذهب گره خورده‏است.
در میان کتاب‏ها، کتب آسمانى ماندگارترند.
آرى، بهترین رنگ، رنگ خدایى است. «صبغة اللّه و من أحسن من اللّه صبغة»( بقره، 138.) زیرا:
1. رنگ الهى همرنگ با فطرت و عقل سلیم و منطق است.
2. خریدار و مشترى این رنگ، خداوند است.
3. بهاى آن بهشت نامتناهى است.
4. از هرکس و در هر زمانى و هر موقعیتى که باشد خریدارى مى‏شود.
5. چیزى که رنگ الهى داشته باشد، خریدار دارد گرچه کم باشد. «فمَن یعمل مثقال ذرّة»
6. چیزى که رنگ الهى داشته باشد، اگر در آن عیبى باشد، خریدار اصلاحش مى‏کند. «و اصلح بالهم»(محمد، 2)
چنانکه در دعا مى‏خوانیم که بعد از نماز بگویید: خدایا! این نماز من بود، اگر در رکوع و سجودش خلل و نقصى است آن را اغماض کن و نادیده بگیر.
7. رنگ الهى، امدادهاى الهى و رهنمودهاى الهى را به دنبال دارد. «و الّذین جاهدوا فینا لنهدینّهم سبلنا»(عنکبوت، 69.)
8. رنگ الهى هیچ وقت دچار بى‏رونقى و کساد نمى‏شود، چون مشترى خداست وهمه‏جا حاضر است

بزرگ‏ترین ظلم کدام است؟

در قرآن معمولاً کلمه‏ى «أظلَم» که به معناى ظلم‏بزرگ است در مورد ظلم‏هاى فرهنگى بکار رفته است، نظیر:
1. دروغ و افترا بر خدا. «أظلم ممن افترى على اللّه»(انعام، 93.)
2. جلوگیرى از مراکز و مساجد توحید. «أظلم ممّن منع مساجد اللّه»(بقره، 114.)
3. سعى و تلاش براى خرابى مساجد و کتمان شهادت. «و من أظلم ممن کتم شهادة عنده»(بقره، 140.)
با این که خداوند در مورد مفاسد اقتصادى تنها یکبار کلمه‏ى توبیخ کننده «ویل» را بکار برده، «ویل للمطفّفین»(مطفّفین، 1.) و در مورد زخم زبان‏هاى اجتماعى نیز یکبار کلمه‏ى «ویل» را استفاده کرده است، «ویل لکلّ همزة لمزة»( همزه، 1.)، ولى در مورد ظلم‏هاى فرهنگى در آیه‏ى 79 سوره‏ى بقره سه بار کلمه‏ى «ویل» بکار برده است و مى‏فرماید: پس واى بر کسانى که مطالبى را از پیش خود مى‏نویسند، سپس مى‏گویند این از طرف خداست تا با آن بهاى اندکى بستانند! پس واى بر آنها از آنچه دست‏هایشان نوشت و واى بر آنچه از این راه به دست مى‏آورند!