در هر جای جامعه که دین به معنای واقعی کلمه وارد شده و درست عمل کرده،نتیجه درستی هم عاید شده است.اما بر عکس آن نقاط ضعف هایی که در گوشه و کنار دیده می شود و اعتراض مردم را بدنبال دارد،دقیقاً همان جایی است که مسئولین و یا حتی خود ما به چارچوب دین وفادار نبودیم و فاصله گرفتیم.

باید قبول کنیم که در مواقعی متاسفانه مسئولین و یا مدیران اجرایی برای پوشاندن ضعف های خودشان و توجیه عملکردشان در پشت دین سنگر گرفته و از دین خرج می کنند.

و یا حتی این جسارت را به خود داده اند که از مشروعیت نهاد ولایت فقیه هزینه کنند تا بدین وسیله ناکارآمدی خودشان را بپوشانند.و این همان چیزی است که واکنش منفی ایجاد میکند. اما در صورتی که معلوم شود بسیاری از رفتارهای فعلی مسئولین دینی نیست و از جانب  دینداران و روحانیت به این اعمال و رفتارهای مسئولین اعتراض شود باز میتوان  امیدوار بود که دین نقش مثبت خود را در جامعه خواهد داشت و جریان دین گریزی روند معکوسی پیدا کند.اما بنظر میرسد که اراده ای در بعضی از مسئولین ایجاد شده است که هر مخالفی را محکوم کنند وکنار بگذارند و با خیالی آسوده ادعا می کنند که همه چیز خوب و مطلوب است.اما این را همه باید بدانند که سکوت خوب نیست زیرا سکوت برای یک حامعه زنده نیست در جامعه ای که سکوت است آن حامعه را یک حامعه مرده می نامند نه یک جامعه زنده وپویا.در یک جامعه زنده افراد آن جامعه باید حرف بزنند و حتی گاهی فریاد بزنند در غیر این صورت اگر فریاد زدن و حرف زدن را از جامعه بگیرند آن جامعه دچار یاس و نا امیدی می شود و آن جامعه ای رو به جلو نمی باشد.بنابراین نمیتوان از مردم خواست که نفهمند و جلوی نقد آنها را گرفت.زیرا این اعمال باعث می شود که روح اسلامی و اسلام خواهی از جامعه دور شود.

امام خمینی(ره) در جایی فرموده اند:تخطئه از الطاف خفیه الهی است. حتی در جایی که دولت جمهوری اسلامی میتواند با سعه صدر و تحملی که از خود نشان می دهد برخورد سازنده،منصفانه و عادلانه ای نشان دهد و اگر هم نقدی غیر معقول ، غیر مستدل است، جواب دولت،مستدل و روشن باشد.

نتیجه چنین رویکردی از طرف دولت این است که عیب های دولت برطرف خواهد شد.و هم اینکه ظرفیت نقد پذیری دولت چه در خصوص نقدهای وارده و چه غیر وارد به رخ کشیده می شود. ضمن این که مقوله نقد و نقد پذیری در جامعه ارتقا پیدا خواهد کرد.

می گویند پدر وفرزندی وارد باغی شدند،پدر به قصد چیدن میوه بدون اجازه صاحب باغ به بالای درختی رفت،فرزندش که نوجوان با معرفتی بود صدا زد پدر پائین بیا،پدر متوحش شد و خود را جمع کرد و فوراً پائین آمد،پرسید نفهمیدم چه کسی بود که مرا می دید،پسر گفت: کسی از بالای سرت! پدر نگاهی به بالا کرد چیزی ندید، پسر گفت: منظورم خداست که ما فوق و محیط بر همه ماست،چگونه ممکن است از نگاه کردن انسانی وحشت داشته باشی اما از اینکه خدا ترا در هر حال می بیند، وحشت نمی کنی؟ این چه ایمانی است؟!

توطئه ای دیگر جهت ایجاد تفرقه بین شیعیان از آستین شبکه تلویزیون سلام  که به سرپرستی یک فرد روحانی به نام آقای هدایتی در شبکه فارسی زبان آمریکایی پدیدار گردید.

زمانی که پیامی از طرف مقام معظم رهبری (ولایت فقیه) در خصوص اینکه چه کسی در مصیبت عزیزانش با شمشیر بر مغز خود می کوبد؟

پایگاه تلویزیونی سلام واقع در آمریکا با پخش فتوای آیت الله نائینی در خصوص انجام عمل قمه زنی، به طور نا محسوسی به تبلیغ قمه زنی و به مقابله با سخنان مقام معظم رهبری که مردم را از انجام قمه زدن نهی نموده بودند بر آمده و از آنجا که عناصر تلویزیون سلام که ظاهراً ادعای سیاسی نبودن را دارند و از آنجایی که تا به حال کسی نه دیده و نه شنیده که این شبکه حتی در این ایام سوگواری تاسوعا و عاشورا حرفی در باره حملات ناجوانمردانه اسرائیل غاصب به مردم بی دفاع غزه زده باشد آن هم زمانی که از همه گروه ها و مذاهب مختلف و حتی لائیک ترین کشور دنیا در مقابل اسرائیل و نسل کشی مسلمانان غزه موضع گیری نموده وتنفر خود را از رژیم اشغالگر اعلام کرده اند اما این شبکه  اسلامی آمریکایی سلام به شکل موزیانه ای علیه جمهوری اسلامی برنامه تهیه نموده و به نوعی برای ایجاد تفرقه بین ولایتها سخن پراکنی می کند.

 مهم ترین شعار امام حسین(ع) ، شعار عزت بود.فرمودند که آدم های فرومایه و

پست می خواهند عزت ما را بگیرند و ما را دچار ذلّت کنند:

آن انسان بی ریشه و بی اصل،من را بین دو کار مخیر کرده،بین اینکه کشته شوم

(با عزت) و (زنده بمانم ) با ذلّت،دور است از ما پذیرش ذلّت.

منظور حضرت این است که آنها خواستند ما تابع خواسته ها و هوس های آنها

باشیم و در مقابل خواسته های باطل آنان تسلیم شویم.

حضرت اینها را مظاهر ذلت می دانند و با آنها بیعت نمی کنند زیرا که بیعت با

چنین گروهی مساوی با ذلّت است.

از نظر امام حسین (ع) زمانی عزت محقق است که جامعه ارزش های خود را

لکه دار نبیند و بتواند،بدون مانع، آرمانهای بلند و والای خودش را ادامه دهد.

همچنین جامعه بتواند ارزشهای خود را نمودار سازد و ناگزیر نباشد که زیر فشار

دیگران از اهداف و غایات مدّنظر خود،دست بردارد.

بنابراین از دیدگاه امام حسین (ع)،عزت آن است که انسان آزاد باشد تا بتواند

آرمان های بلند خود را نمایان ساخته وبه آنها جامه ی عمل بپوشاند و موانعی

را  هم که سر راه این آرمان ها قرار دارد ، به سر پنجه ی تدبیر از سر راه بردارد

و توان رفع این موانع را هم داشته باشد و دیگران را هم در این مسیر با شکوه

راهنمایی کند.

السلام  علی ابن خاتم الانبیاء

سلام بر فرزند آخرین پیامبران

السلام علی ابن سید الاصیاء

سلام بر فرزند آقای جانشینان

السلام  علی ابن فاطمه الزهراء

سلام بر فرزند حضرت فاطمه زهرا

السلام  علی ابن سدرت المنتهی

سلام بر فرزند بالا ترین مکان در بهشت

السلام علی المرمل بالدماء

سلام بر کسی که در خونش غلتید

السلام علی المهتوک الخباء

سلام بر کسی که خیمه گاهش هتک حرمت شد

السلام علی قتیل الادعیاء

سلام بر کشته شده به دست حرام زادگان

السلام علی من بکیته ملائکه السماء

سلام  بر کسی که فرشتگان آسمان بر او گریستند

السلام علی من ذریته الازکیاء

سلام بر کسی که فرزندانش پاک ترین و ناب ترین انسان ها بودند

السلام علی الجیوب المضرجات

سلام بر آن گریبان های به خون آلود

السلام علی الشفاه الذابلات

سلام بر لب های خشکیده

السلام علی النوفس المصطلمات

سلام بر جان های قطع شده

السلام علی الاجساد العاریات

سلام بر پیکرهای  عریان شده

السلام علی الاعضااءالمقطعات

سلام بر عضوهای بریده شده

السلام علی الرووس المشالات

سلام بر سرهای به نیزه رفته

السلام علی علی الکبیر

سلام بر علی اکبر

السلام علی الرضیع الصغیر

سلام بر آن شیر خوار کوچک

السلام علی الابدان السلیبت

سلام بر بدن هایی که (جامه های آنان) به تاراج رفته

السلام علی المجدلین فی الفوات

 سلام بر روی زمین افتادگان در بیابان ها

السلام علی المدفونین بلا اکفان

سلام بر  خاک سپرده شدگان بی کفن

السلام علی الرووس المفرقت عن الابدان

سلام بر سرهای جدا شده از بدن ها

السلام علی المغسل بدم الجراح

سلام بر کسی که با خون جراحاتش شستشو داده شد

السلام علی المنحور فی الوری

سلام بر او که جلو روی همه مردم سرش را از تن جدا کردند

السلام علی المقطوع الوتین

سلام بر آن که رگ گردن مبارکش بریده شد

السلام علی الشیب الخضیب

سلام بر آن محاسن خون آلود

السلام علی  الثغر المقروع بالقضیب

سلام بر آن دندان مبارکی که با چوب (خیزران)کوبیده شد

فلئن اخرتنی الدهور  و عاقنی عن نصرک المقور  ولم اکن لمن حاربک محاربا و لمن نصب لک العاوت مناصبا  فلاندبنک صباحا و مساء  و لابکین لک الدموع دما  حسرت علیک و تاسفا  علی ما دهاک  و تلهفا حتی اموت بلوععت المصاب و غصت الاکتیاب

پس اگر روز گار مرا از زمان تو دور داشته و مقدرات مرا از یاریت به تاخیر افکنده  و نبودم که با جنگجویانی  که به جنگ تو آمدند بجنگنم  و با دشمنانت بستیزم  لیکن هر صبح و شام بر تو ناله م زاری می کنم و به جای اشک برایت خون می گریم  از حسرتی که بر تو می خورم و تاسفی که بر رنج تو دارم و در سوز و گداز می مانم  تا زمانی که از این مصیبت و غصه  و اندوه بمیرم

گزیده ای از زیارت ناحیه مقدسه امام زمان عجل الله تعالی فرجه کتاب صحیفه مهدیه

کربلا کعبه دلهاست خدا می داند

کربلا گلشن سرسبزعلی و زهراست

ما عزادارحسینیم که اشک غم او

دیدنش آرزوی ماست خدا می داند

تا چه حد وقت تماشاست خدا می داند

آبروی همه ماست خدا می داند

آن شب که وداع یار با یاران بود

از اشک فراق دیده خونبار بود

گشتند به گرد یار پروانه وشان

یعنی که حسین شمع دلداران بود

کسی که مخواهد حسینی و عباسی باشد باید دروغ نگوید،ظلم نکند،کم فروشی نکند،گران فروشی نکند، چشم چرانی نکند، دزدی نکند و....

مگر می شود که شب عاشورا و یا دیگر شبهای عزا لباس سیاه پوشید و به دسته های غزاداری رفت و هر اخلاق نا پسندی را با خود به همراه داشت.

آیا رفقای امام حسین این طوری اند؟

امام حسین (ع) از داشتن چنین پیروانی خجالت می کشد و قطعاً حضرت عباس هم خوشش نمی آید.

امام صادق(ع) می فرمایند:برای مازینت باشید ، برای ما مایه ننگ نباشید.

کسی که صبح تا شب دروغ میگه، تهمت می زنه ، غیبت می کنه ، کم فروشی می کنه ، گرانفروشی می کنه ،رانت خواری میکنه ، چشم چرانی می کنه،

نمی تونه خودشو حسینی وعباسی بدونه و به اونا بچسبونه.

این آدما فقط در زبان و ظاهر خوبند.

من عتقاد دارم که اینطوری نیست که اگر کسی اشکی ریخت یکسره به بهشت می رود یا لااقل در دینی که من می شناسم چنین خبرهایی نیست.

پس بیاییم قبل از نماز توبه کنیم، قبل از روزه گرفتن توبه کنیم،قبل از دعا کردن توبه کنیم، قبل از محرم و شرکت در مراسمهای عزاداری توبه کنیم و الته توبه ای واقعی.

اینشاالله.

در کل هستی هیچ مظلومیتی از مظلومیت امام حسین(ع) و یارانش

دیده نشده است.مظلومیت امام حسین(ع)بالاترین مظلومیت هاست

و برای پی بردن به این مطلب بایستی حسین را بشناسی تا بفهمی

چرا مظلومترین مظلوم هاست.به نظر من در مراسم عزاداری امام

حسین(ع) باید قبل از هر چیز در خصوص شناخت و معرفت امام

گفته شود.لذا لازم است که مداحان مطالعه و علم کافی در این

خصوص داشته باشند.عزاداری بدون معرفت به قیام امام حسین(ع)

شرک ، کفر و جفاست.عزاداری برای ما باید راهی باشد جهت رسیدن

به یک هدف بزرگتر. اینکه بایستی از شهادت امام و یارانش گفت شکی

نیست. اما این درست نیست که فکر کنیم امام حسین(ع)قیام کرد

تا شهید شود.این کوته نگری به امام حسین(ع) است.هرچند شهادت

بسیار امر مقدسی است اما نمی تواند هذف باشد بلکه وسیله ای

است برای رسیدن به هدف زمانی که راهی دیگری نباشد.

اینجاست که شهادت به عنوان بهترین و تنهاترین راه ممکن مورد توجه

و استفاده قرار می گیرد.لذا می بینیم که شهادت طلبی امام حسین

شهادت طلبی کور نبود بلکه بسیار آگاهانه و درست بود.

امام حسین(ع)همه راه ها را بررسی و جستجو کرده بود لذا چون دید

راهی دیگر باقی نمانده است قیام مسلحانه را انتخاب کرد و جان خود

را در طبق اخلاص گذاشت.اما با وجود این امام در روز عاشورا آغازگر

جنگ نبود.وبر خلاف عقاید غلطی که رایج است امام حسین(ع)اصلاً

برای کشته شدن به کربلا نرفته بود. او هیچ وقت نگفت که بیایید مرا

بکشید.بلکه می گفت مرا نکشید.چرا خون مرا حلال می دانید.چرا

کشتن پسر رسول خدا را مباح می دانید.امام دعوت به کشتن را

دعوت به گناه و دعوت به گناه ومعصیت را فعل حرام می دانست.

در کل هستی هیچ مظلومیتی از مظلومیت امام حسین(ع) و یارانش

دیده نشده است.مظلومیت امام حسین(ع)بالاترین مظلومیت هاست

و برای پی بردن به این مطلب بایستی حسین را بشناسی تا بفهمی

چرا مظلومترین مظلوم هاست.به نظر من در مراسم عزاداری امام

حسین(ع) باید قبل از هر چیز در خصوص شناخت و معرفت امام

گفته شود.لذا لازم است که مداحان مطالعه و علم کافی در این

خصوص داشته باشند.عزاداری بدون معرفت به قیام امام حسین(ع)

شرک ، کفر و جفاست.عزاداری برای ما باید راهی باشد جهت رسیدن

به یک هدف بزرگتر. اینکه بایستی از شهادت امام و یارانش گفت شکی

نیست. اما این درست نیست که فکر کنیم امام حسین(ع)قیام کرد

تا شهید شود.این کوته نگری به امام حسین(ع) است.هرچند شهادت

بسیار امر مقدسی است اما نمی تواند هذف باشد بلکه وسیله ای

است برای رسیدن به هدف زمانی که راهی دیگری نباشد.

اینجاست که شهادت به عنوان بهترین و تنهاترین راه ممکن مورد توجه

و استفاده قرار می گیرد.لذا می بینیم که شهادت طلبی امام حسین

شهادت طلبی کور نبود بلکه بسیار آگاهانه و درست بود.

امام حسین(ع)همه راه ها را بررسی و جستجو کرده بود لذا چون دید

راهی دیگر باقی نمانده است قیام مسلحانه را انتخاب کرد و جان خود

را در طبق اخلاص گذاشت.اما با وجود این امام در روز عاشورا آغازگر

جنگ نبود.وبر خلاف عقاید غلطی که رایج است امام حسین(ع)اصلاً

برای کشته شدن به کربلا نرفته بود. او هیچ وقت نگفت که بیایید مرا

بکشید.بلکه می گفت مرا نکشید.چرا خون مرا حلال می دانید.چرا

کشتن پسر رسول خدا را مباح می دانید.امام دعوت به کشتن را

دعوت به گناه و دعوت به گناه ومعصیت را فعل حرام می دانست.