شکست هیچگاه خوشایند نیست ولی در زندگی پرچالش امروز در راه نیرومند شدن،ترس از شکست اهمیت دیرین خود را از دست می دهد.همه شکستها یکسان و مهم نیستند و تا زمانیکه به شخصیت انسان صدمه نرساند، پذیرش آن دشوار نیست ولی برخی شکستها گلو گیر هستند.بخصوص هنگامیکه مردم از کسیکه مدعی توانمندی است، انتظار شکست را ندارند و او را به باد انتقاد تلخ می گیرند. متاسفانه فرهنگ ما به گونه ای است که شکست خوردگان هرچه پرآوازه تر باشند؛ خشنودی مردم بیشتر است.باید پذیرفت،نه میتوان هرگز از شکست گریخت ونه میتوان مانع ابراز شادی اندک دیگران از شکست خود شد.باید شروع کرد و از خود، شروع کرد و فراموش نکنیم که ساختن و پرداختن به توانمندیها با خودپرستی یکی نیست. خود پرستی آنست که ادعای برخورداری از چیزی را بکنیم که نداریم. چنین ادعایی ناپسند و تمسخر آمیز می باشد. ساختن و پرداختن به توانمندیها،بیدرنگ به،من و نفس انسانی، بر نمی گردد.در اینجا پای مسئولیت در میان است.بهاء دادن به هوشمندیها را نباید کمتر از نازیدن به نژاد،جنسیت،رنگ و چهره ومو گرفت.باید در راه نشان دادن توانمندی های خود کوشید.ولی به هوش باشیم اگر پنداری از هوشمندی داشتیم،ولی در عمل تحقق پیدا نکرد باید در شناخت خود تجدید نظر کنیم. زیرا پندار بیهوده همراه با نفی آن ترکیبی مرگ آور بوجود می آورد.یعنی بزرگترین دشمن ، خودمان خواهیم بود.

باروخ اسپینوزا می گوید: تنها هدف زندگی اینست که آن باشیم که هستیم و آن بشویم که می توانیم. فرار از خود و تقلید از دیگران،هدر دادن زندگی است.

چه کسی از علی شایسته تر است تا قلسفه شهادت را تفسیر کند؟

شهادت رسواگریست

شهادت افشاگری و روشنگریست

شهادت عیان کردن و بیان کردن است

شهادت آشکار ساختن تمامی آن چیزهایی است که انکار کرده اند

شهادت بیاد آورنده همه آنچه است که به فراموشی سپرده اند

شهادت روشنگر همه حقیقتهای کتمان شده است

شهادت رسوا گر پنهان کاران و دسیسه بازان است

شهادت رسوا گر قدٌاره بندان همه تاریخ است

شهادت جهاد حق پرستی در عصر نتوانستنهاست

شهادت از آنِ زمانی است که حق خلع سلاح شده است

و شهادت نشان از چگونه زیستن و چگونه مردن است

شب قدر از نظر ظاهر مثل هرشب دیگر تاریک وسیاه است.اما از نظر ارزشهای زمانی با دیگر شبها بسیار متفاوت است،همین چند ساعت از تمام تاریخ قیمتش بیشتر است،چرا که در این شب به امر خدا روح و فرشتگان از همه سو در حال فرود آمدنند. قیمت بالای این شب بخاطر ایجاد ارزشی است که می آفریند.،تقدیر تازه ای که می آفریند،دگرگونی که در انسانها ایجاد می شود،انسانهای تازه ای که بوجود می آورد، اندیشه های زیبایی که خلق می کند، و نزدیکی بیشتر انسان با خالق و معبودش،شب نزول قرآن،شبی پر از برکات الهی و.....، و این همه زیبایی در این شب همانند انفجار نوری است که در دل شب تاریک همانند خورشید می درخشد و ارزش این شب را بالا برده است.

..سابق براین  و از اونجایی که من بیاد میارم می گفتنند تجسس حرام است و خوب نیست که آدما در هر مقام و شخصیتی که  هستند تو کار مردم سنجل و بنجل کنند که ببینند مردم فعل حرام انجام می دهند یا نه و بعد تذکری و یا امر به معروفی و نهی از منکر کنند. بازهم تا جایی که من مطالعه داشتم و شنیدم این بوده که اگر فعل حرامی را دیدی که در جامعه  بطور علنی انجام میشود وظیفه داری که امر به معروف و نهی از منکر کنی تازه اونم با شرایطی که بلد باشی تا کار بد از بدتر نشود. نه اینکه داخل خانه مردم یا محل کار و یا اینکه داخل ماشین مردم زون کنی که ببینی آیا فعل حرام انجام می دهد یا نه  

اختلافات سیاسی یا مذهبی و کشمکشهای مردم با یکدیگر یکی از بهترین زمینه ها را برای کسانی که بخواهند فکر آنان را در یوغ بندگی خود درآورند فراهم می سازد.به همین جهت استثمار گران همیشه می کوشند که در میان افراد یک جامعه،اختلاف سیاسی یا مذهبی به وجود آورند و یا اگر اختلافی وجود دارد تا آنجا که قدرت دارند دامنه آنرا توسعه دهند چون در چنین افکاری برای هرنوع بردگی آمادگی خواهد داشت.مردمی که قربانی این نقشه فریبکارانه استثمارچیان می گردند گاهی با کُشت و کشتار و گاهی با نوشتن مقالات و کتاب های تند و توهین آمیز به جان یکدیگر می افتند و به تصور آن که در حال پیکار با باطل می باشند اما ناخواسته آب به آسیاب دشمن می ریزند و در حالی که به تضعیف یکدیگر مشغول می باشند در آن سوی این پیکارها استثمارگرانی خون آشام،فارغ از هرگونه مانعی به بهربرداری های سیاسی و اقتصادی خود ادامه می دهند.

روزی، در مجلس ختمی، مرد متین و موقری که در کنارم نشسته بود و قطره اشکی هم در چشم داشت، آهسته به من گفت: آیا آن مرحوم را از نزدیک می شناختید؟

گفتم: خیر قربان! خویشِ دور بنده بوده و به اصرار خانواده آمده ام، تا متقابلا، در روز ختم من، خویشان خویش، به اصرار خانواده بیایند.

حرفم را نشنید، چرا که می خواست حرفش را بزند. پس گفت: بله... خدا رحمتش کند! چه خوب آمد و چه خوب رفت. آزارش به یک مورچه هم نرسید. زخمی هم به هیچکس نزد. حرف تندی هم به هیچکس نگفت. اسباب رنجش خاطر هیچکس را فراهم نیاورد. هیچکس از او هیچ گله و شکایتی نداشت. دوست و دشمن از او راضی بودند و به او احترام می گذاشتند... حقیقتا چه خوب آمد و چه خوب رفت...

گفتم: این، به راستی که بیشرمانه زیستن است و بیشرمانه مردن.

با این صفات خالی از صفت که جنابعالی برای ایشان بر شمردید، نمی آمد و نمی رفت خیلی آسوده تر بود، چرا که هفتاد سال به ناحق و به حرام، نان کسانی را خورد که به خاطر حقیقت می جنگند و زخم می زنند و می سوزانند و می سوزند و می رنجانند و رنج می کشند... و این بیچاره ها که با دشمن، دشمنی می کنند و با دوست دوستی، دائما گرسنه اند و تشنه، چرا که آب و نان شان را همین کسانی خورده اند و می خورند که زندگی را "بیشرمانه مردن" تعریف می کنند.

آخر آدمی که در طول هفتاد سال عمر، آزارش به یک مدیر کلّ دزد منحرف، به آدم بدکار هرزه، به یک چاقو کش باج بگیر محله هم نرسیده، چه جور جانوری است؟ آدمی که در طول هفتاد سال، حتی یک شکنجه گر را از خود نرنجانده و توی گوش یک خبرچین خودفروش نزده است، با چنگ و دندان به جنگ یک رباخوار کلاه بردار نرفته، پسِ گردن یک گران فروش متقلب نزده، و تفی بزرگ به صورت یک سیاستمدار خودباخته ی وابسته به اجنبی نینداخته، با کدام تعریفِ آدمیت و انسانیت تطبیق می کندو به چه درد این دنیا می خورد؟

آقا ی محترم!ما نیامده ایم که بود و نبودمان هیچ تاثیری بر جامعه بر تاریخ، بر زندگی و بر آینده نداشته باشد. ما آمده ایم که با دشمنان آزادی دشمنی کنیم و برنجانیم شان، و همدوش مردان با ایمان تفنگ برداریم و سنگر بسازیم، و همپای آدمهای عاشق، به خاطر اصالت و صداقت عشق بجنگیم.

ما آمده ایم که با حضورمان، جهان را دگرگون کنیم، نیامده ایم تا پس از مرگمان بگویند: از کرم خاکی هم بی آزارتر بود و از گاو مظلومتر، ما باید وجودمان و نفس کشیدنمان، و راه رفتنمان، و نگاه کردنمان،و لبخند زدنمان هم مانند تیغ به چشم و گلوی بدکاران و ستمگران برود...

ما نیامده ایم فقط به خاطر آنکه همچون گوسفندی زندگی کرده باشیم که پس از مرگمان، گرگ و چوپان و سگ گله، هر سه ستایشمان کنند...

گمان می کنم که آن آقا خیلی وقت بود که از کنارم رفته بود، و شاید من هم، فقط در دل خویش سخن می گفتم تا مبادا یکی از خویشاوندان خوب را چنان برنجانم که در مجلس ختمم حضور به هم نرساند

در هر جای جامعه که دین به معنای واقعی کلمه وارد شده و درست عمل کرده،نتیجه درستی هم عاید شده است.اما بر عکس آن نقاط ضعف هایی که در گوشه و کنار دیده می شود و اعتراض مردم را بدنبال دارد،دقیقاً همان جایی است که مسئولین و یا حتی خود ما به چارچوب دین وفادار نبودیم و فاصله گرفتیم.باید قبول کنیم که در مواقعی متاسفانه مسئولین و یا مدیران اجرایی برای پوشاندن ضعف های خودشان و توجیه عملکردشان در پشت دین سنگر گرفته و از دین خرج می کنند.و یا حتی این جسارت را به خود داده اند که از مشروعیت نهاد ولایت فقیه هزینه کنند تا بدین وسیله ناکارآمدی خودشان را بپوشانند.و این همان چیزی است که واکنش منفی ایجاد میکند. اما در صورتی که معلوم شود بسیاری از رفتارهای فعلی مسئولین دینی نیست و از جانب دینداران و روحانیت به این اعمال و رفتارهای مسئولین اعتراض شود باز میتوان  امیدوار بود که دین نقش مثبت خود را در جامعه خواهد داشت و جریان دین گریزی روند معکوسی پیدا کند.اما بنظر میرسد که اراده ای در بعضی از مسئولین ایجاد شده است که هر مخالفی را محکوم کنند وکنار بگذارند و با خیالی آسوده ادعا می کنند که همه چیز خوب و مطلوب است.اما این را همه باید بدانند که سکوت خوب نیست زیرا سکوت برای یک حامعه زنده نیست در جامعه ای که سکوت است آن حامعه را یک حامعه مرده می نامند نه یک جامعه زنده وپویا.در یک جامعه زنده افراد آن جامعه باید حرف بزنند و حتی گاهی فریاد بزنند در غیر این صورت اگر فریاد زدن و حرف زدن را از جامعه بگیرند آن جامعه دچار یاس و نا امیدی می شود و آن جامعه ای رو به جلو نمی باشد.بنابراین نمیتوان از مردم خواست که نفهمند و جلوی نقد آنها را گرفت.زیرا این اعمال باعث می شود که روح اسلامی و اسلام خواهی از جامعه دور شود.

امام خمینی(ره) در جایی فرموده اند:تخطئه از الطاف خفیه الهی است. حتی در جایی که دولت جمهوری اسلامی میتواند با سعه صدر و تحملی که از خود نشان می دهد برخورد سازنده،منصفانه و عادلانه ای نشان دهد و اگر هم نقدی غیر معقول ، غیر مستدل است، جواب دولت،مستدل و روشن باشد.

تیجه چنین رویکردی  از طرف سه قوه این است که عیب های آنها برطرف خواهد شد.و هم اینکه ظرفیت نقد پذیری آنها چه در خصوص نقدهای وارده و چه غیر وارد به رخ کشیده می شود. ضمن این که مقوله نقد و نقد پذیری در جامعه ارتقا پیدا خواهد کرد.

نمی دانم چرا خاطره مردن و فرجام زندگی از مغزم بیرون نمی رود. ظاهرا اقتضای سن است. شاید هم به سبب تامل در ایام گذشته و یاد آشنایان و دوستان در گذشته است ، که مانند پرده سینما از برابرم می گذرد ، و کوتاهی زندگانی دنیا را -  با همه درازی اش - در جنب آخرت بی پایان نشان می دهد و بانگ آماده باش می زند.                                                                   

سرگرم این افکار بودم که ترس از مردن مرا فرا گرفت . پیشامدهای بعد از مرگ هراسناک است ؛ زیرا ورود در محیطی نا آشناست با رویدادهایی که نمی توان پیش بینی کرد. دقایقی را در خوف و رجا می گذراندم که ناگاه یادم می آید  مردن نابودی و معدم شدن نیست .« مرگ آغاز دگر زیستن است». شروع حیاتی دیگر در جهانی دیگر با کیفیتی دیگر است در همین افکار بودم که  یاد آمد باید دستورات حاج خانوم را موقعی که میرفت اداره انجام دهم و چیزی هم به اومدنش نرسیده چون که ماه رمضون ها زودتر میان خونه بناربراین از جا پریدم و ...

...بلاخره پدرم بعد از چندی دست و پنجه نرم کردن با مریضی فوت کرد . اما تازه دردسرها شروع شد که چی باید مراسمهای شب هفت و غیره چگونه باشد و با یک آب وتابی بیان می شود که خود میت هم اصلا رازی به چنین مراسمهایی نبود  نمی دونم چرا مردم اینقدری که به دنبال عرف هستند به دنبال دین نیستند و بقولی برخی از مردم آداب و رسوم خود را پای دین می گذارند و حتی حکم دینی بر آن بار می کنند . مثلا مراسب شب هفت و چهل و سالگرد میت را از واجبات می دانند و اگر کسی بخواهد مخارج چنین مراسم هایی را در امور خیریه ای چون نجات جان بیمار و بدهی بی بضاعتی و... صرف کند مذمتش میکنند. هیچکسی به فکر این نیست که آیا این بنده خدا که فوت کرده بدهی به مردم یا دین ( خمس) دارد یا نه و ...

گویند شرط توکل آن است که خود را در دریای عبودیت افکنی و آرام گیری ، اگر دهد شکر کنی و اگر باز گیرد صبر نمایی.

حضرت سجاد نیز از سر اخلاص با معبود حقیقی به راز و نیاز می پردازد و تنها از او درخواست می نمایند: « ای مولای من اعتمادم ، تکیه ام ، امیدم و توکلم بر توست » . « به تو توکل می کنم  و بر جود و کرمت اعتماد می نمایم ».