شهادت،برنده ترین سلاحی است که هیچ دشمنی را یارای مقاومت در

برابر آن نیست.وبه قولی یکی از بهترین و حیات بخش ترین سرمایه هایی

که در تاریخ تشیع وجود دارد،شهادت است.در فرهنگ اسلامی ما شهادت

مرگی دلخواه است که مجاهد مسلمان با آگاهی و شعور انتخاب می کند.

در واقع شهادت ،اینطور نیست که مانند مرگی باشد که از طرف دشمن

تحمیل شده باشد.شهادت در فرهنگ ما به مانند درجه ای است ، هدف

است،اصالت است،تکامل است،یک مسئولیت است، یک راه میان بر برای

صعود به قله معراج بشریت است و یک فرهنگ است.

امروزه این همه به عنوان یک سرمایه بزرگ انقلاب و جنگ تحمیلی و اندیشه های

ناب حضرت امام قدس سره برای نسل جدید عادی و جا افتاده شده است.

حسین بیشتر از آب تشنه لبیک بود اما افسوس که به جای افکارش

زخمهای تنش را نشانمان دادند و بزرگترین درد او را بی آبی معرفی

کردند.«شریعتی»

او(امام حسین علیه السلام)فرزند خانواده ای است که هنر خوب مردن را

در مکتب حیات،خوب آموخت است.آموزگار بزرگ شهادت اکنون برخاسته

است تا به همه آنها که جهاد را تنها در توانستن می فهمند و به همه آنها

که پیروزی بر خصم را تنها درغلبه،بیاموزد که شهادت نه یک باختن،که یک

انتخاب است،انتخابی که در آن مجاهد با قربانی کردن خویش در آستانه

معبد آزادی ومحراب عشق،پیروز می شود و حسین(وارث آدم)که به

بنی آدم زیستن داد- و«وارث پیامبران بزرگ»-که به انسان چگونه باید

زیستن را آموختند-اکنون آمده است تا در این روزگار به فرزند آدم چگونه

باید مردن را بیاموزند.

شهادت، هنر مردان خداست، چنانکه خوب زیستن و خوب زندگی کردن،

هنر مردان الهی می باشد.خوب مردن نیز هنری است که در درجه اول

شهدا آن را به ارث می برند.شهدا شمع های فراوانی هستند که با نثار

هستی و وجود خود در محضر حق تعالی پیروز می شوند.سید الشهداء

سمبل و الگوی خوب مردن(شهادت) در همه اعصار است.

مقتدایان امام حسین (ع) کسانی هستند که از مایه جان خویش در راه

خدا نثار می کنند و به راستی حسین آموزگار بزرگ شهادت است که

هنر خوب مردن را در جان بی تاب انسانهای عاشق،تزریق می کند.

(دکتر علی شریعتی)

عید غدیر مبارک

غدیر،عید کسی است که جدیت هدفمند کردن زندگی و اهمیت

کوشیدن در بندگی را به ما نشان داد.او که از ما می خواست:

در این عید،از محرومان دل نوازی کنیم و آن را آغازی قرار دهیم

برای خود سازی.و برای آنکه درسی به ما بیاموزد ، نوشت:

« من آفریده نشدم که،خوردن خوراکیهای پاکیزه، به خود سرگرمم

ساخته و همچون چارپایانی بسته به آخور باشم که همه به یونجه

پردازد.یا به نبسته اش مانم که خاکروبه برهم زند تا علف بیابد و

شکمبه پر سازد. و چنان سرش گرم باشد که از آن چه بر سرش

آرند غافل ماند! یا مگر مرا آفریده اند تا بیکار رهایم کنند و اوقات

همه ، به بیهودگی سرکنم و مرا به حال خود وانهند»؟!

                                                           (نهج البلاغه،نامه45)

آری این کلام آن اَبَرمرد مردانگی و غیرت است.او که هشدارمان

می داد که: مسئوول اید و پرسیده می شوید که:چه نموده و

چگونه سر کرده اید؟!

او که آنچه را همه جدی می گیرند _دنیا_به بازی می گرفت.

و مرگ و قیامت را _ که همه در بازی زندگی، به آسانی فراموش

کرده یا خود را به فراموشی زده اند_ جدی.

سلام بر ذی القعده و مولودش، رضا

سلام برذی الحجه و اعیادش،قربان وغدیر

سلام بر عرفه و رازو نیازش

سلام بر حسین و اصحابش

سلام بر قلبهایی که در روز عرفه بخشیده و پاک می گردند

سلام بر عرفه وناله های عرفه

سلام بر دلهای شکسته روز عرفه

سلام بر تضرع کنندگان عرفه

سلام بر گنهکاران بخشیده شده در روز عرفه

روزی حضرت علی(ع) به یکی از عاملینش نامه ای می نویسد که

من شنیدم فلان کس از اموال عمومی دزدی کرده است؛

اگر تحقیق کنم و چنین چیزی واقعیت داشته باشد،گردنش رامی زنم.

چرا؟ زیرا از نظر بینش علی(ع)،خیانت اقتصادی به مردم در اموال اجتماعی

حکم قتل را دارد.اما اکنون چی؟

 اگر یک صندلی در کوپه آخر نگه داری

 قطاری را فقط یک ساعت دیگر نگه داری

 اگر یک ساعت دیگر ، کنار کوپه آخر

 نگاه مهربانت را به سمت در نگه داری

 اگر وقتی کبوترها به گنبد بال می سایند

 برای بال پروازم فقط یک پر نگه داری

 دلم می سوزد و میسازد از خون جگر بالی

 اگر تو آتشم را زیر خاکستر نگه داری

 اگر شعری برایت باشم و شعر جدیدم را

 بخوانم،بشنوی،درگوشه دفترنگه داری

 اگرنام مرا در بین مشتاقان دیدارت

 به عنوان کنیز حضرت مادر نگه داری

 اگرقسمت شود پای پیاده می رسم،باشد

 مرا وقت شفاعت در صف محشر نگه داری

 شهادت حضرت امام جعفر صادق علیه السلام را به عموم شیعیان

 جهان تسلیت عرض می نمایم.

یکی از روموز نیرومند فرهنگ مذهب امام جعفر صادق (ع) در این

 بود که از چهاررکن آن فرهنگ فقط یک رکن آن را مذهب تشکیل

 میداد وسه رکن دیگر عبارت بود از ادب ، علم و عرفان.

 در تاریخ جهان سابقه ندارد که ادب وعلم، درهیچ مکتب مذهبی

 به اندازه فرهنگ مذهبی امام جعفرصادق(ع) اهمیت داشته باشد

 آن قدر ادب و علم در فرهنگ مذهبی امام جعفرصادق (ع) دارای

 اهمیت بود که محققین از خود می پرسیدند آیا در آن فرهنگ مذهبی

 اهمیت ادب بیشتر بود یا اهمیت مذهب و آیا علم زیادتر اهمیت داشت

 یا به مذهب بیشتر اهمیت میدادند.

 امام جعفرصادق(ع) می دانستند و می گفتند که یک مؤمن،برای اینکه

 دارای ایمان متقین بشود باید از علم و ادب بر خوردار باشد.

 ایشان می فرمودند که ایمان یک فرد عامی سطحی و بدون ریشه

 است او به مناسبت عامی بودن نمیتواند بفهمد که به چه ایمان دارد

 وبرای چه ایمان دارد و چون ایمانش دارای ریشه نیست ممکن است

 که روزی ایمان را از دست بدهد اما مؤمنی که از ادب و علم برخوردار

 میباشد چون می داند به چه چیز و برای چه ایمان دارد تا روزی که

 زنده است ایمانش متزلزل نمیشود.امام جعفرصادق(ع) برای اینکه

 نشان بدهد که ادب و علم چگونه ریشه ایمان را عمیق و تقویت میکند،

 از مذاهب دیگر هم مثال می آورد و می فرمودند وقتی اسلام توسعه

 یافت و از جزیرة العرب وارد کشورهای دیگر شد سکنه عامی آن

 کشورها زود اسلام را می پذیرفتند اما آنها که از ادب و علم برخوردار

 بودند بزودی اسلام را نپذیرفتند و مدتی گذشت و پس از اینکه بر آنها

 محقق شد که اسلام دین دنیا و آخرت است آن را پذیرفتند.

 امام جعفرصادق(ع) در مورد ادب تعریفی کرده اند که تصور نمی کنم

 جامع تر از آن تعریفی از ادب شده باشد.ایشان فرموده اند:

 که ادب عبارت از جامه ایست که بر آنچه می گویند و می نویسند

 می پوشانند تا در ذهن شنونده و خواننده جالبتر جلوه کند.

باید توجه نمود که امام نمیگویند که آنچه میگویند و می نویسند

 بدون آن جامه جالب نیست.

 ایشان بدون آن جامه هم گفته و نوشته ها را جالب می دانند منتها

 می گویندکه وقتی جامه ادب را بر آنها پوشانیدند جالب توجه تر

 میشود. نظریه دیگر امام جعفرصادق(ع) راجع به ادب این می باشد:

( ادب ممکن است علمی نباشد اما علم بدون ادب وجود ندارد.)

 که این هم یک تعریف جامع و موجز از ارتباط ادب و علم است و

 همان طور که امام جعفر صادق(ع) گفته اند، در هر علم ادب هست

 اما در هر ادب ممکن است علم نباشد.

 امام جعفرصادق(ع) از جمله افراد نادری بودند که به ادب و علم هردو

 علاقه داشتند.

 بالای سر محلی که امام جعفرصادق(ع) برای تدریس نشسته بودند

 این بیت بنظر می رسید:

 لیس الیتیم قدمات والده        ان الیتیم یتیم العلم و الادب

 یعنی: یتیم آن نیست که پدرش مرده ، بلکه آن است که از علم و ادب

 بی بهره می باشد.

  ( گرفته شده از: کتاب مغز متفکر جهان شیعه به ترجمه ذبیح الله منصوری)