کربلا زیباست ، میدونی چرا چون هیچ چیز اضافه ای در آن دیده نمی شود همه چی سرجای خودش است و به شکل بسیار خوب و زیبائی ترسیم شده است و امام حسین (ع) با شهادت خود ،فرزندان و یارانش این زیبائی را بوجود آوردند و حضرت زینب (س) نیز در سخنرانی خود در جلوی یزیدیان نیز فرمودند که در کربلا جز زیبائی چیزی ندیدند.

... این روزها بعد از گوش کردن روضه امام حسین (ع) و حضرت عباس (ع) و گوش کردن به مداحی و سینه زدن و ... یک احساس خوبی بهم دست می ده و یه انرژی خیلی خوبی میگرم و اون انرژی ضد استکباریه که درمن تقویت میشه ، مخصوصا به عتبات عالیات که رفته بودم اینو بیشتر احساس میکردم . قبلا یکی بهم گفته بود حج تمتع که رفتی با اینجا فرق داره اونجا ( حج تمتع ) سنگین میری و سبک بر میگردی ولی کربلا سنگین میری سنگین تر بر میگردی رفتم دیدم راست میگفت . حج بااینکه بیشتر اعمالت واجب هست و مراقبت زیادی باید داشته باشید اما کربلا همه اعمالت مستحبی هست و هیچ اجباری در انجام اونها مثل حج نیست اما یک عشقی داره که نگو و نپرس یک زیبایی در غم اونجا هست که نمیشه توصیفش کرد باید بری و ببینی تا احساسش کنی.

التماس دعا

انشا الله حسینی بشین

...چون عباس،پرچمدار رشید،بخون غلطید و به وادی جاودان شتافت،در این سو یک تن رزمنده بیشتر نماند،و آن امام حسین(ع) بود.او به حال اجساد غرق بخونی که بروی ریگستان داغ افتاده بودند نظری مشتاقانه و عمیق بایشان افکند و آنگاه رو به آسمان نمود و گفت:«خدایا ، این هدایا را از من بپذیز...»

میگویند که در این زمان چهره امام(ع) در هاله ای از افروختگی شوق آمیز فرورفته بود.که گوئی هیچ اندوهی او را نرسیده وبلکه پرشور و هیجان زده است. بیگمان امام(ع)در آن لحظه به فلسفه ی بلندی می اندیشید که در مسیر آن او و یارانش چنان نقش جهش بار و شکوهمندانه ای بجای آوردند بیش از این چه کس میتواند با تمام التهاب درونی،او را تصویر کند؟سیمای پیشوائی بغایت منزه،و مصیبت ها دیده،که شورمندانه شهیدانش را به پروردگارش هدیه میکند و خود نیز در آستانه فداشدن در راه اوست.هدیه، براه پر فرازو نشیبی که موضوع آن فلسفه ی بزرگ است.و اکنون نفی وجود مادی خود،اوج اعتلای آنست.بدینگونه انسان که نفخه ای از روح خدائی در خود دارد مقام«جانشین خدا»(خلیفه الله)می یابد و وه که این برای فرزند انسان چه سرنوشت شور انگیزی و والائی است.چنین است که فرزند انسان ،مسافر راه پر عظمت و نامتناهی(الی ربک منتهیها)میگردد که از او آغاز شده و بدو نیز خواهد پیوست(انا لله و انا الیه راجعون)

(ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا،بل احیاء عند ربهم یرزقون)

آنگاه امام(ع) رو به دشمن فریاد«هل من ناصر»زد تا طنین آن ذره ای انسانیت تحمیق ناشده را نیز اگر در آنسو موجود است،بیدار کند و بجنباند:

آیا یاری کننده ای برای ما هست؟

آیا دینداری هست که از خدا بترسد؟

آیا دادخواهی هست که بخدا بگرود؟

امام(ع) کوچکترین فرزند تازه زاد خود را که علی نام داشت در بغل گرفت و به پیش سپاه آمد تا شاید باز هم اگر اندک مردانگی و مروت در آنسو موجود است، بدینگونه با ملا حظه ی بی تقصیرترین وجود محبت طلبی که چه بسا خود نیز نمونه ی آنرا در خانه دارد،ضربه خورد و عکس العمل نشان دهد و گفت:این کودک شش ماهه چه کرده است که باید از تشنگی جان دهد؟..اما هیهات،از آن روح یزیدی که سراسر لشگر را تسخیر کرده بود هیچ صدای انسانی بر نخاست بلکه تیری جانسوز بر گلوگاه علی کوچک نشست.وای بر آنها. وای بر سنگدلان،وای براین منهدم کنندگان انسان..

امام (ع) همچنان که بدن کوچک نوزادش را در بغل داشت و نوازش می کرد،مشتی از آن خون برگرفت به آسمان پاشید و گفت: خدایا این خون را بپذیر.

امام با خانواده خو وداع کرد و بجانب سپاه کفر شتافت.امام (ع) در میدان،برسم آنزمان رجز میخواند و حمله میبرد:بر خویشتن واجب شمرده ام که از راه حق بازنگردم...

امام(ع) به هر سو که حمله میکرد از دشمن خالی میشد و هرکس از نبرد با او بخود میلرزید و امتناع میکرد.لختی اطرافش خلوت شد، ایستاد تا کمی خستگی برگیرد در حالیکه میگفت:«لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم.»

سران سپاه عمر سعد دستور حمله دادند تعدادزیادی تیر انداز بسوی امام(ع) تیرانداختند.امام پس از اصابت تیرها از روی اسب بر زمین افتاد در همین حال عده ای بطرف خیام امام (ع) حمله کردند و او در حالیکه هنوز نیمه جانی داشت روی دو زانو ایستاد و فریاد زد:ای پیروان ابوسفیان،اگر در دنیا دین ندارید و از روز بازگشت ترسی در دل شما نیست، پس لا اقل در دنیا مردمی آزاده باشید.

دشمن که تازه از بر زمین افتادن امام(ع)جراتی پیدا کرده بود،چون دید امام(ع) بار دیگر بر زانوان ایستاده، فرار نمود و بار دیگر جملگی از فاصله ای دور بسوی امام تیرانداختند.امام(ع)در اینحال که بزحمت نفس میکشید و زیر لب میگفت:

پرودگارا مرا تنها مگذار تو که بتحقیق کافران و انکار آنها را میبینی برادرم شهید شد و تنها و آغشته بخون در میان بیابان و در همان حال اسم یک یک یاران را که قبل از او شهید شده بودند برزبان میاورد.

عاقبت پس از تیربارانی دیگر،رذالت پیشه ای باتمام سنگدلی پا پیش نهاد و آخرین فروغ حیات امام(ع) را بدستهای ناپاکش خاموش کرد.این مردک بد نهاد همان شمر فرزند ذی الجوشن بود که این گونه ابراز شخصیت و وجود مینمود.

(لا حول ولا قوة الا بالله العلی العظیم)

السلام علی ابن خاتم الانبیاء

سلام بر فرزند آخرین پیامبران

السلام علی ابن سید الاصیاء

سلام بر فرزند آقای جانشینان

السلام علی ابن فاطمه الزهراء

سلام بر فرزند حضرت فاطمه زهرا

السلام علی ابن سدرت المنتهی

سلام بر فرزند بالا ترین مکان در بهشت

السلام علی المرمل بالدماء

سلام بر کسی که در خونش غلتید

السلام علی المهتوک الخباء

سلام بر کسی که خیمه گاهش هتک حرمت شد

السلام علی قتیل الادعیاء

سلام بر کشته شده به دست حرام زادگان

السلام علی من بکیته ملائکه السماء

سلام بر کسی که فرشتگان آسمان بر او گریستند

السلام علی من ذریته الازکیاء

سلام بر کسی که فرزندانش پاک ترین و ناب ترین انسان ها بودند

السلام علی الجیوب المضرجات

سلام بر آن گریبان های به خون آلود

السلام علی الشفاه الذابلات

سلام بر لب های خشکیده

السلام علی النوفس المصطلمات

سلام بر جان های قطع شده

السلام علی الاجساد العاریات

سلام بر پیکرهای عریان شده

السلام علی الاعضااءالمقطعات

سلام بر عضوهای بریده شده

السلام علی الرووس المشالات

سلام بر سرهای به نیزه رفته

السلام علی علی الکبیر

سلام بر علی اکبر

السلام علی الرضیع الصغیر

سلام بر آن شیر خوار کوچک

السلام علی الابدان السلیبت

سلام بر بدن هایی که (جامه های آنان) به تاراج رفته

السلام علی المجدلین فی الفوات

 سلام بر روی زمین افتادگان در بیابان ها

السلام علی المدفونین بلا اکفان

سلام بر خاک سپرده شدگان بی کفن

السلام علی الرووس المفرقت عن الابدان

سلام بر سرهای جدا شده از بدن ها

السلام علی المغسل بدم الجراح

سلام بر کسی که با خون جراحاتش شستشو داده شد

السلام علی المنحور فی الوری

سلام بر او که جلو روی همه مردم سرش را از تن جدا کردند

السلام علی المقطوع الوتین

سلام بر آن که رگ گردن مبارکش بریده شد

السلام علی الشیب الخضیب

سلام بر آن محاسن خون آلود

السلام علی الثغر المقروع بالقضیب

سلام بر آن دندان مبارکی که با چوب (خیزران)کوبیده شد

فلئن اخرتنی الدهور و عاقنی عن نصرک المقور ولم اکن لمن حاربک محاربا و لمن نصب لک العاوت مناصبا فلاندبنک صباحا و مساء و لابکین لک الدموع دما حسرت علیک و تاسفا علی ما دهاک و تلهفا حتی اموت بلوععت المصاب و غصت الاکتیاب

پس اگر روز گار مرا از زمان تو دور داشته و مقدرات مرا از یاریت به تاخیر افکنده و نبودم که با جنگجویانی که به جنگ تو آمدند بجنگنم و با دشمنانت بستیزم لیکن هر صبح و شام بر تو ناله م زاری می کنم و به جای اشک برایت خون می گریم از حسرتی که بر تو می خورم و تاسفی که بر رنج تو دارم و در سوز و گداز می مانم تا زمانی که از این مصیبت و غصه و اندوه بمیرم

گزیده ای از زیارت ناحیه مقدسه امام زمان عجل الله تعالی فرجه کتاب صحیفه مهدیه

امام حسین(ع) در جواب کسانیکه ترس از مرگ لرزه بر اندامشان انداخته و رنگ از رخسارشان ربوده می گوید:

(مگر شما قرآن نخوانده اید که خدا گفت:مرگ شما را فرا میگیرد اگرچه در برجهای استوار باشید.نساء/78)

(وپاک و منزه است او که گفت:اگر همه در خانه های خود بودید آنهایی که کشته شدن در سرنوشت آنها بود به بسترشان می ریختند و آنها را به قتل می رساندند.آل عمران/154)

مرگ قانونی است طبیعی و مستقل از اراده ی انسان.وقتی مرگ فرارسید هیچ موجودی قادر نیست زمام آنرا لحظه ای پس و پیش کند.(و اذجاءاجلهم لا یستاخرون ساعته ولا یستقدمون.اعراف/34)

و این مهم نیست که انسان خواهد مرد و چه زمانی خواهد مرد،سرانجام روزی هرکس این جهان را ترک می کند.زمین مردان بزرگ و کوچک فراوانی را در دل خود جای داده ولی آنچه شایسته است بدان توجه شود کیفیت و چگونگی این مرگ است.اینجاست که باید گفت:انسان ناگزیر میمیرد ولی همه مرگها دارای ارزش مساوی نیستند.مرگ یکی ممکن است سنگین تر از کوه و مرگ دیگری سبکتر از پر قو باشد.مرگ بخاطر منافع خلق و عقیده سنگین تر از کوه است و تاریخ را بلرزه در می آورد.

حسین(ع) در بعضی از شبها بر سر قبر پیامبر (ص)می رفت و با خدای خود رازونیاز می کرد و در این رازونیاز است که خطوط کلی قیام او بطور مشخص جلوه می کند:

یا رسول الله،من فرزند دختر تو فاطمه(س) هستم،کسیکه او را در میان امتت جانشین قرار دادی،پس شاهد باش بر ایشان.

و باز بار دیگر بر سر مزار رسول اکرم(ص) رفت و گفت:

خداوندا این آرامگاه پیامبر تست و من پسر دختر اویم وکاری پیش آمده که تو از آن آگاهی.

پروردگارا،من نیکی را دوست دارم و از پلیدیها بیزارم.

ای صاحب بزرگی و بخشندگی،بحق آنکس که اینجا آرامیده راهی را برایم برگزین که تو و رسولت را راضی کند.حسین(ع) از که راه جوئی می کند؟

از خدایش و اورا بحق کسی سوگند می دهد که راستین تر از هرکس راه او را پیمود و بیش از هرکسی باورداشت.از خدایش می خواهد که در این امر بزرگ و دراین کار که سرنوشت امت اسلامی به آن بستگی دارد و در این لحظه که محور تاریخ بنادرستی و کجی می گراید،او را راهنما باشد،تا قدمی بر خلاف رضای او که همان آزادگی و اختیار توده های اسیر سلطه ی یزید است برندارد. و میگوید:...اللهم رضا برضائک و تسلیما لا مرک.اللهم انی احب المعروف و انکرالمنکر.وو(خداوندا راضیم بدانچه که تو می پسندی و در برابر امر تو تسلیمم.آفریدگارا،من راستی ها را دوست دارم و از فریب و نیرنگ بیزارم مرا در راه راستینم استوار بدار و راهنمایم باش.)

عزاداری برای شهدا در اسلام سابقه ای دیرین دارد و از اخبار بر می آید که پیامبر(ص) نیز آن را تایید کرده و در برگزاری آن همت می گماشت. ابن هشام می نویسد بعد از اتمام جنگ اُحد که رسول خدا(ص) به خانه خود می رفت،عبورش به محله بنی غبدالاشهل و بنی ظفر افتاد و صدای زنان آنها که بر کشتگانشان گریه می کردند به گوش آن حضرت خورد و موجب شد که اشک بر صورت او نیز جاری گردد و در پی آن بفرماید : ولی کسی نیست که بر حمزه بگرید!

سعد بن معاذ و اسیدبن حضیر (روسای قبیله بنی عبدالاشهل)پس از آگاهی از این موضوع ، و زمانی که به خانه های خود بازگشتند، به زنان قبیله شان دستور دادند لباس عزا بپوشند وبه در مسجد بروند و در آنجا برای حمزه اقامه عزا و ماتم کنند. رسول خدا(ص) که صدای گریه آنها را شنید ، از خانه خویش ( که جنب مسجد بود ) بیرون آمده ( از آنها سپاسگزاری کرد ) و فرمود : به خانه های خود بازگردید، خدایتان رحمت کند که به خوبی مواسات خود را انجامدادید.1

پیامبر در شهادت جعفر طیار نیز هم خود گزیست و هم برای عزاداران که در خانه او گرد آمده بودند طعام تهیه کرد2.بنابر روایات ابن سعد، اندوه و افسردگی پیامبر برای شهدای جنگ موته چندان زیاد بود که اصحاب نیز به شدت اندوهگین و افسرده شدند3.هنگامی که پیامبر اکرم(ص) رحلت کردند ، مردم مدینه از زن و مرد به گریه و ندبه پرداختند و بنا بر قول عثمان بن عفان « برخی از اصحاب چنان اندوهگین شدند که چیزی نمانده بود به وهم دچار شوند»4.در شهادت علی (ع) فرزندان آن حضرت و مردم کوفه به شدت می گریستند5. و هنگامی که امام حسن (ع) به شهادت رسید ، برادرش محمد حنفیه مرثیه و نوحه سزایی کرد6.

با شهادت امام حسین(ع) و یارانش در محرم 61 ق عزاداری وارد مرحله ای جدید شد و در گستره ای وسیع تر از جهان اسلام برگزار گردید ، با این تفاوت که دیگر تنها گریه و ندبه برای از دست دادن عزیز یا عزیزان نبود ، بلکه از یک سو به ابزاری قاطع بزای مبارزه با ستمگران و غاصبان تبدیل شد و از سوی دیگر تبیین کننده ، حافظ و حامل اسلا راستین گردید. از این رو ائمه طاهرین در اقامه و اشاعه آن از هیچ کوششی دریغ نکردند ، چنان که خانواده امام حسین(ع) همچون زینب و ام کلثوم و امام سجاد(ع) برای شهدای کربلا به نوحه سرایی پرداختند ، به طوری که کوفیان که در قتل امام حسین (ع) و یارانش نقشی مستقیم داشتند ، در کوی و بازار عزاداری می کردند...7.

منابع:

1-عبد الملک ابن هشام حمیری، سیره النبویه، ترجمه سید هاشم رسولی، انتشارات کتابفروشی اسلامیه، ج 4 ص 122.

2-همان، ج2،ص252.

3-محمدبن سعد کاتب واقدی، طبقات کبیر، ترجمه محمود مهدوی دامغانی،تهران،نشر نو، 1369ش، ج2،ص162

4-همان ، ج2،ص368

5-شیخ عباس قمی، منتهی الآ مال ، چاپخانه احمدی ، 1368ش، ج1و2 ،ص 211،220 و 223

6-ابو الحسن علی بن حسین مسعودی ، مروج الذهب و معادن الجوهر ، ترجمه ابوالقاسم پاینده ، تهران ، بنگاه ترجمه و نشر کتاب ، 1360ش ، ج2 ، ص 3.

7-سید بن طاووس ، اللهوف علی قتلی الطفوف ، ترجمه عبد الرحیم عقیقی بخشایشی ، قم ، دفتر نشر نوید اسلام، مهر 1378ش ، ص179،186و 187.َ

بسم رب الحسین(ع)

از آسمان منادی ماتم رسیده است

فابکِ عَلیالحسین،محرم رسیده است

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبا عَبْدِ اللَّهِ وَ عَلَى الْاَرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنائکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ اَبَداًما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَالنَّهارُ وَ لا جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ...

اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ و علی اولادالحسین وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

دو روز دیگر به آخر ذی الحجه باقی نمانده ، و بوی محرم به مشام می رسد. بعضی هیئتها ، مساجد و تکیه ها از چند روز قبل دارند خودشون را برای محرم آماده می کنند و به قول معروف در حال برپا کردن علم و کتل ، آب و جارو،آماده کردن ظرفها برای دهه اول محرم می باشند.

مداح های اهل بیت هم دارند خودشان را برای مداحی های جانانه و گرم کردن مراسم عزاداری آماده می کنند. تعزیه خون ها نیز از چند روز قبل ترها به تمرین تعزیه پرداخته تا مثل هر سال از شب اول محرم مراسم تعزیه را برای عزاداران امام حسین(ع) برپا کنند.

ان شاالله که مداح ها و تعزیه خون های عزیز با نیت خالص به مداحی و تعزیه خونی بپردازند و مستند مداحی و سخن بگویند و با مسائل احساسی برخورد نکنند و وقایع کربلا را که حاوی عالی ترین مفاهیم است را به طور شایسته و منطقی مطرح کنند و مبادا با غلو و با استفاده از الفاظ نا مناسب وقایع غیر واقعی را بیان کنند که در این صورت مرتکب گناه می شوند.

دوستان مداح و تعزیه خوان بدانند که مداحی و منقبت ائمه اطهار(ع) مستحب است و دروغ بستن به خدا و ائمه اطهار(ع) حرام می باشد.

ائمه اطهار(ع) آمده اند که ما را آدم کنند،اوج دهند و به کمال برسانند نه اینکه ما را ذلیل کنند.ائمه دوستدار پیروانی با کرامت ، فهیم ، و منطقی هستند.

در عصری که دشمنان اسلام و شیعه تلاش خود را برای ضربه زدن فرهنگی به ما به کار می برند باید خیلی حواسمان را جمع کنیم و بهانه به دست آنها ندهیم.

آنها با فیلم برداری از بعضی مراسم عزاداری و افراد نا آگاه،علیه ما تبلیغ می کنند. لزا مراقب باشیم که به دشمنان اسلام و شیعه خوراک تبلیغاتی ندهیم.

التماس دعا

یا حسین

بسم رب الشهدا و الصدیقین

شهادت، یک لباس تک‌سایز است …

صادق به آقا مرتضی گفت: باب شهادت هم دیگر بسته شد …

جنگ تمام شده بود

آقای آوینی ولی جواب داد: این‌طور نیست، شهادت یک لباس تک‌سایز است.

هر وقت و هر زمان اندازه‌ات را به لباس شهادت رساندی،

هر جا که باشی با شهادت از دنیا می‌روی

صادق گنجی را چندماه بعد وهابیون توی لاهور ترور کردند.

رایزن فرهنگی ایران بود

یک‌سال بعد هم آقا مرتضی رفت

√   خودشان را اندازه لباس شهادت کرده بودند????????

دل نوشت :

دیده ایم که تک سایزها را به حراج میگذارند،.. به خاطر مشتری کم شان،..

ولی تک سایز شهادت را مزایده ای میفروشند،

هر کسی بابت اش بهای بیشتری بدهد، میدهند اش به او،

بیشترین بها، که عبارت خوبی نیست، به جایش مینویسم

تمام دار و ندارش…

خدا بحق مادرمون حضرت زهرا(س) حق شهدا رو بهمون حلال کنه