خیلی دوست داشتم بعد از اینکه رئیس جمهور آمریکا وارد جریان دادرسی خانم رکسانا صابری شد،رئیس جمهور کشورم هم در جواب می گفت که قوه قضایی کشورم در جریان تشکیل پرونده ودادرسی به خوبی پیگیری و عمل نموده و شما که دم از عدل و عدالت می زنید چرا قوه قضایی آمریکا و انگلستان در خصوص پرونده شهروند ایرانی آقای نصرت الله تاجیک شفاف سازی نمی کنند و روند بهتر و صحیحی را در تشکیل پرونده و دادرسی طی نمی کنند؟               ولی با کمال تعجب دیدم که دفتر رئیس جمهور کشورمان هنوز چند ساعتی از گفته اوباما در پایان اجلاس کشورهای آمریکایی در ترینیدا و توباگو ، نگذشته بود که در نامه ای به دادستان تهران خواستار رعایت عدالت برای رکسانا صابری می شود و در نامه آمده است که خانم صابری و حسین درخشان وبلاگ نویس بازداشت شده ایرانی باید از کلیه آزادی ها و حقوق قانونی برای دفاع از خود برخوردار باشند.                                                                                        سئوال من از رئیس جمهور کشورم آقای احمدی نژاد این است مگر شما در مراحل تشکیل پرونده و مراحل دادرسی شک دارید که چنین نامه ای را می نویسید؟ در صورتی که مشاهده می شود با شهروند ایرانی در آمریکا و انگلستان چگونه برخورد میکنند،مثل پرونده آقای نصرت الله تاجیک که علاوه بر اینکه برای او توطئه می کنند مراحل دادرسی و تشکیل پرونده او غیر قانونی بوده و حتی به وکیل شهروند ایرانی برای دفاع از خود اطلاعات جامعه و کامل هم نمی دهند. حال شما چگونه بعد از مصاحبه مطبوعاتی باراک اوباما، چنین تقاضایی را از قوه قضایی کردید؟                                                                                              من به عنوان یک شهروند ایرانی بعد از شنیدن این خبر بسیار متاثر شدم و حلاوت شیرینی حرکت شما در اجلاس ژنو را در کامم تلخ کرد.                        البته شاید مطالبی در پشت پرده است که من و امثال بنده از آن بی خبریم ، اما تقاضای من این است که شما هم از موضع قالب تری وارد جریان بازداشت شهروند ایرانی نصرت الله تاجیک و چهار دیپلمات ایرانی که از مصونیت سیاسی هم برخوردار بوده اند و هم اکنون با توجه به شواهد در بند اسرائیل مباشند وارد شوید. 

(یکی از دوست داران رئیس جمهور محبوب)                                                                                                 

درد علی(ع) دو گونه است: یک درد،دردیست که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس میکند، و درد دیگر دردیست که او را تنها در نیمه شبهای خاموش به دل نخلستانهای اطراف مدینه کشانده....و بناله درآورده است. ما تنها بر دردی می گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس میکند.

اما، این درد علی نیست.

دردی که چنان روح بزرگی را بناله آورده است،«تنهائی» است، که ما آنرا نمیشناسیم!

باید این درد را بشناسیم، نه آن درد را؛

که علی درد شمشیر را احساس نمیکند،

و...ما

درد علی را احساس نمی کنیم.

(از سخنان دکتر علی شریعتی)