دوستی نقل میکرد که مهندس...همیشه مرا تشویق می کرد که باید یک کار دولتی بگیری تا به اصطلاح معروف « آب باریکه » یی همواره بیاید، و در کنار آن به فعالیتهای دیگر بپردازی و دلیلش گذشته از تجارب فراوان این بود که می گفت در ایران سخن منسوب به جعفر برمکی ، هنوزهم درست است که « قلیلُ دائمُ خَیرُ من کثیر منقَطع » یعنی اندک پایدار از بسیار ناپایدار بهتر است. و من آن زمان این عقیده را نمی پذیرفتم و می گفتم « دیر نشده است،هرگاه بخواهم کار دولتی بگیرم می توانم » ولی او می گفت « نه ، این کار همیشه ممکن نیست» وانگهی به تعبیر غزالی « اسپی را که در چهل سالگی رسم علوفه نهند برای میدان قیامت خوب باشد!» همینطور معتقد بودکه در ایران،شخص باید روابط خوبی با بزرگان و دست اندر کاران داشته باشد، زیرا این کشور،« کشور روابط است نه ضوابط» و در این مرز و بوم « یک عنایت قاضی از هزار گواه بهتر است » و مگسی را که بزرگان پرواز بدهند شاهین می شود و چنین کسی که مورد عنایت است « حسن یوسف ، دم عیسی ید بیضا دارد ، و آنچه خوبان همه دارند او تنها دارد.»
