همه انسانها در سه وقت غارت زده می شوند.
اول- غارت زدگی هنگام مرگ است.نخستین مرتبه غارت ساعت مرگ است که غارت مال است؛ حتی پیراهن بدنت را در می آورند نه با بازکردن دکمه ها بلکه با قیچی یا چاقو لخت و عریان ت می کنند و اگر کسی هم مالی از خود بجا گذاشته باشد آن مال دو نوع مصرف می گردد.
یکی اینکه وارث آن مال را در راه خیر صرف کند، مرد بیچاره حسرت می خورد. خدایا ! مال را من با هزار زحمت جمع کردم؛ از حلال و حرام بگذریم، اندوختم و از خود بجا گذاشتم دیگری بهره ا ش را می برد. در صورتی که این مالی بود که خودم بهترین بهره ها را می توانستم از آن ببرم.
و اما اگر وارث، آن مال را در راه شرَ و گناه صرف کند، حسرت ش دو چندان می شود که سبب معصیت و گناه دیگری نیز شده است. پس مالی که انسان بدست می آورد جز مقداری کفن چیز دیگری نصیب او نمیگردد.
دوم- غارت زدگی جسم در گور است. که نخستین غارت از چشم انسان است که جانوران زمین چشم را می خورند آن چشمی که سلطان بدن است و خیلی دوستش داریم و مواظب هستیم که کوچکترین آسیب ی به او نرسد، خصوصاَ چشمی که از صبح تا غروب به چشم چرانی و دنبال ناموس مردم بوده و بعد هم دیگر اعضاء و جوارح بدن و بعد هم استخوان و اسکلت که خاک می شود.پس وای به حال جسمی که تقوی پیشه خود نکرده بوده.
سوم- غارت زدگی اعمال است.این غارت زدگی از همه آنها که ذکر شد مهمتر است برای اینکه انسان در عالم برزخ و قیامت مدیون اعمالی است که در دنیا انجام داده است.
