شاکرین
راز پایداری ودوام واثر بخشی هر نعمت ، در شکر آن است.وشکرهرگز
درلفظ متوقف نیست. یعنی اگرچه در لفظ جلوه می کند،اما یک التهاب و
گرایش درونی است که خاصیت حیات بخشی دارد.اساساً شاکرین کسانی
هستند که هر رخدادی رانعمت تلقی می کنند.در دعای پانزدهم صحیفه سجادیه
حضرت سجاد به بیماری ونعمتهای آن اشاره می فرمایند. وبعد به نعمتهای
فراوان سلامتی. آنگاه سئوال شگفتی مطرح می کنند،این که: خدایا با این همه
نعمتی که در بیماری نهاده ای،وبا این نعمتی که در سلامتی هست، من از تو
کدام یک را طلب کنم؟ سئوال، سئوال ظریفی است. چرا که سئوال کننده به
ظاهر در گزینش مجموعه ای از نعمتهاحیران مانده است، اما نه، این سئوال
تنها برای برانگیختن فهم مخاطب طراحی شده است. درادامه حضرت به
زیباترین وجه ممکن راه خروج از این حیرت را خود بر ملامی کنند وآن
اینکه: ای خدا ، من کیستم که دست انتخاب به این دو( بیماری و سلامتی)
ببرم؟ هرکدام را که خودت صلاح می دانی،برایم تجویز کن! یعنی: من آن چه را که تو می پسندی می پسندم.
